hardlopen voor de leuk

2016 zit er bijna op. nog 1 of 2 loopjes en we denderen met zijn allen 2017 binnen. mijn kilometerteller zal rond 1300 kilometer uitkomen. de maand april is onmiskenbaar de meest memorabele in mijn hardlooploopbaan tot nu toe, want ik liep een marathon. de tijd van 4:42 zal velen van jullie niet bepaald doen opveren van ontzag, ik ben blij dat ik 42,195 kilometer op mijn palmares kan bijschrijven. in mei liep ik mijn enige halve marathon van het jaar, de halve van leiden. het was een loopje op kletstempo, samen met wendy. ik heb zelden onderweg zoveel plezier gehad. 2016 was sowieso het jaar van zo nu en dan afspreken met andere en plezierige fanatiekelingen: ik liep 2 rondjes in het vondelpark met hedwig, ik deed mee aan de diepe hel holterbergloop met ferwin, ik trainde op het rozendaalse veld met corine, begeleidde klaartje in nijmegen bij haar eerste officiële 15-kilometerwedstrijd, te weten de zevenheuvelenloop en ik kwam in 's-heerenberg bij de montferlandrun annemieke ...

het zal ergens in 2000 of 2001 zijn geweest. ik woonde in een dorpje in de provincie groningen en daar gebeurde helemaal niks. na een minuut wandelen liep ik al in niemandsland. regen, wind, kale vlaktes klei. veel klei. en de weggetjes waren kaarsrecht. je wandelde naar het begin van een kanaal, stak via een bruggetje dat water over en liep verder. en na verloop van tijd zag je de martinitoren van de grote stad . (groningers noemen die stad stad. inwoners van groningen zijn stadjers. ik woonde er een kilometer of 12 buiten en ben bovendien een drent. #endoor.) dat was toen. ik wandelde toen niet, ik liep niet eens hard, dus ik ben nooit lopend dan wel rennend naar de grote stad geweest. maar ik begon er wel met hardlopen. helaas hield ik er ook snel weer mee op. die velden, de wind die steeds harder leek te blazen, de regen, de klei, ik werd er depressief van, dat wil zeggen ik had destijds niet de power om na het begin met hardlopen (evy kende niemand en niemand kende evy - die ...

zelden heb ik zo gemakkelijk een medaille gewonnen als vandaag. het enige dat ik hoefde te doen was de 305 treden van het 15 verdiepingen tellende wtc-gebouw bij het station in arnhem beklimmen en weer afdalen. het was de tweede editie van de arnhemse trappenloop , georganiseerd door runiversity in arnhem . het was collega bij omroep gelderland eric van den berg die me eerder dit jaar vroeg of ik mee wilde doen, dan zou hij meer collega's over de streep trekken om als team omroep gelderland te starten. ik stemde toe en vervolgens bleef het maanden rustig. totdat eric afgelopen week appte: 'we moeten.' directeur guus had een donatie gedaan voor het goede doel (de opbrengst zou gaan naar het ronald mcdonaldhuis in arnhem) en we hadden een startbewijs. eric zou proberen meer lopers te ritselen. maar dat bleek niet eenvoudig, het regende afzeggingen. rené arendsen van het tv-programma ridders van gelre bleek wel bereid en hij en eric meldden zich vanochtend braaf bij de ...

meegedaan aan de zevenheuvelenloop - stop - fantastisch - stop - weinig  last gehad van de harde wind - stop - ik was haas voor loopmaatje  - stop - zij en ik waren blij na afloop - stop - zij met de tijd en ik met het kunnen genieten van het hazen - stop - tot volgend jaar - stop

het is de donderdag voor de zevenheuvelenloop. ik heb, zoals zo vaak het afgelopen jaar, de avondtraining op woensdag met social mile laten schieten. de donderdag heb ik alle tijd en op woensdag is tijd... ingewikkeld. op donderdag niet. wat de meesten in het weekend, vooral op zondag als ik de hardloopliteratuur moet geloven, doen, doe ik op donderdag: de lange duurloop. dus vandaag ook. niet te lang, want over 3 dagen wachten de heuvels tussen nijmegen en groesbeek. ik neem me voor een uur te lopen. met mijn duurlooptempo betekent dat rond de 10 kilometer. ik verlaat mijn huis en draai aan het einde van de straat de velperweg op richting... velp. een loopmaatje ziet me en zwaait. het is renee shortz, net terug uit griekenland na haar deelname aan de marathon der marathons: die van athene. ik ben de tel kwijt, maar renee stevent af op een stuk of 25-30 marathons tegen de tijd dat ze met pensioen is. waar zij de kracht vandaan haalt telkens urenlang te lopen voor een stuk blingbling, i...

het is een mooie dag voor een wedstrijd, tweette ik vanmorgen . en een mooie dag werd het! een fantastisch parcours, vrolijke lopers, gezellig gelopen met loopmaatje ferwin , enkele bekenden gezien en een fraaie medaille. zie hier mijn debuut op de diepe hel holterbergloop ; 10 kilometer van holten naar nijverdal over een van de mooiste bulten van ons land. het was collega judith, ze woont in holten, die me enkele jaren geleden op deze loop wees. aanvankelijk was ik sceptisch, want waarom zou ik helemaal naar nijverdal rijden om vervolgens met de bus naar holten te gaan om tot slot terug naar nijverdal te rennen? conclusie na vandaag: scepsis ongegrond. ja, het is een gedoe. om het centrum van nijverdal heen moeten rijden, want in het centrum is de finish (en de start van de 20 kilometer) en het dorp uit komen is een uitdaging - ik heb vanmiddag toen ik naar huis wilde ongeveer 25 minuten voor piet snot achter het stuur gezeten. maar het was het waard, loopvrienden. deze wedstrijd i...

de posts op sociale media waren talrijk de voorbije weken. bijna allemaal blije gezichten van hardloopmaatjes die met een medaille om de nek of in de mond (waarom doen mensen dat?) lieten zien dat ze hun marathon hadden voltooid. hulde aan jullie allemaal en voor hen die een DNF moesten bijschrijven: volgende keer beter. ik weet hoe het voelt, de smaak van het voltooien van de magische afstand van 42 kilometer en 195 meter. enschede in april van dit jaar was een schitterende ervaring. tot een jaar of 5,6 geleden kon ik me er niets bij voorstellen. hardlopen was hartstikke leuk, ik voelde me fysiek en mentaal beter en het hardloopvirus had me te pakken. en dat is nog steeds zo. ik heb heel veel bewondering voor hen die na hun marathon zich meteen hebben aangemeld voor weer een wedstrijd: rotterdam, new york, inschrijvingen voor de loting van berlijn zag ik ook al voorbijkomen in mijn tijdlijn op instagram. en ik? nee, voor mij volgend jaar geen marathon. mijn debuut in enschede zal ...

okay, that's done. de terry fox run in canada krijgt een vinkje op de bucketlist. what's next? eigenlijk hoef ik er niet lang over na te denken. de bladeren verkleuren, de lucht wordt frisser, evenals de kop. ik houd niet van hardlopen in de warmte. de tijd die is aangebroken, is mijn seizoen: het najaar. ik heb me ingeschreven voor drie herfstloopjes, waaronder de zevenheuvelenloop in nijmegen die na mijn absentie van vorig jaar niet mag ontbreken. het is weliswaar erg druk onderweg met die tienduizenden fanaten, maar juist het parcours, de omgeving en de goede sfeer maken de zevenheuvelenloop voor mij een van de mooiste uitdagingen in mijn directe omgeving. morgen ga ik de route maar weer eens verkennen op mijn vrije donderdag. nu is dat slap gelul, want ik hoef het parcours niet te verkennen. ik kan de loop bijkans met mijn ogen dicht - ik ben er zo graag. ik woon in arnhem, maar als ik op de zevenheuvelenweg loop, daarna op de meerwijkselaan en even later hotel erica...

hier is dan eindelijk het verslag van mijn deelname aan de terry fox run in whistler in canada. deze loop die op 18 september in heel veel plaatsen in canada werd gehouden, was een feest om mee te maken. ik voelde me wel een loner in een ontvangstruimte waar het leek alsof iedereen elkaar leek te kennen, maar de sfeer kenmerkte meteen het ongedwongen karakter van het evenement: geen startnummers, geen klok, geen pacers, slechts plezier en het besef dat je liep tegen kanker ofwel voor iemand in jouw familie, gezin of vriendenkring die kanker heeft (gehad) of eraan is overleden. noord-amerikanen kunnen het als geen ander - zich zo 'overdreven sociaal' gedragen dat je er verlegen van wordt. het heeft te maken met een vorm van trots; op wie ze zijn, wat ze kunnen en waar ze voor staan. niet alleen in whistler maar tijdens de hele reis in british-columbia en (een deel van) alberta werd ik telkens wanneer ik mensen sprak geconfronteerd met de botheid die ons nederlanders zo ken...

ja, jongens en meisjes. kom maar op met 'i told you so'. toegegeven. ik heb me kostelijk vermaakt tijdens mijn eerste trailrunwedstrijd. woensdag deed ik mee aan de rozendaalse veldloop . een spontane actie, ik was het niet van plan, ik zou 's avonds trainen met de hardloopgroep van social mile in arnhem . totdat ik dat berichtje op facebook zag: geen voorinschrijving, alleen 5 euro betalen bij de inschrijftent, even inlopen en gaan. 12 kilometer mul zand, met gemene klimmetjes, maar ook fijne afdalingen, smalle paden, hoog gras dat kietelt aan je benen. het moet een jaar of twee geleden zijn geweest dat ik kennismaakte met trailrunning; loopmaatje rinske uit huissen kwam vaker op het rozendaalse veld en wilde het me graag laten meemaken. ze had een bijzonder fraai parcours van 13 kilometer uitgestippeld. en ik genoot. wij genoten. zelfs toen rinske even de weg kwijt was en we moesten afsteken om het pad terug te vinden. dit jaar kwam er een tweede run in hetzelfde natuurge...

volgende maand vieren de #mrs en ik dat we 10 jaar zijn getrouwd. we keren op de dag van ons huwelijk terug naar de plaats waar de verbintenis werd gesloten. als je een geliefde in je leven hebt, begrijp je me wel: er zijn plaatsen waar je speciale en warme herinneringen aan hebt en waar je samen graag bent of komt. dat is bij ons niet anders, we zijn bijvoorbeeld graag in groningen en nijmegen. alleen is de plek waar we elkaar het jawoord gaven wat lastig te bereiken: het ligt zo'n 8000 kilometer verderop in british columbia in canada: het skiresort whistler. na een ceremonie van welgeteld 7 minuten (we hebben foto's en een dvd) op 18 september 2006 werden we op een hoogte van bijna 700 meter man en vrouw. exact 10 jaar later zijn we terug; 10 jaar ouder, wijzer en blij als ook dankbaar dat we samen zijn. die dag droeg ik een pak, dit jaar zullen het mijn hardloopkleren zijn. ik doe namelijk mee aan de terry fox run, een hardloopevenement dat geld inzamelt voor de strijd te...

ik ben een asfaltjunk en dat zal ik altijd blijven. dat wil niet zeggen dat ik trailrunning verafschuw. dat is namelijk niet zo. ik heb een hekel aan zand in mijn schoenen, maar dat is wat anders. gisteren was het voor het eerst sinds ik-weet-niet-wanneer zover: een rondje door het rozendaalse veld met trailchick corine . ze had van tevoren een mooie, niet al te lange, trail uitgezet; voor mij om niet meteen gedesillusioneerd af te haken en terug te wandelen naar de auto en voor zichzelf omdat dit weekend een pittige wedstrijd voor haar op het programma staat. voor de liefhebbers, hier doet ze aan mee . ja, ik haat modder. ik word chagrijnig als mijn benen en schoenen vies worden als ik tijdens mijn urban loopjes even niet goed oplet, moet uitwijken of iets anders doe waardoor het m-woord letterlijk aan mij gaat kleven. op de dag dat corine en ik het rondje liepen, gisteren dus, was het trouwens modderdag , ik verzin het niet. corine had evenwel min of meer beloofd (want weer is weer...

de afgelopen weken betrapte ik me tijdens de loopjes erop dat ik onderweg weer rekening houd met aanslagen. van boven. buizerds. ik wacht heimelijk op de eerste berichten in de krant dat hardlopers worden aangevallen, omdat pa en ma buizerd (blijven die eigenlijk net als zwanen voor altijd een paar?) vinden dat 'daar beneden' een gevaarlijk object zich voortbeweegt. ik ben nog nooit aangevallen, trouwens. *klopt af* gisteren tijdens global running day ging het mis in de directe omgeving van het station velperpoort; niet met mij of iemand anders van mijn loopgroep social mile in arnhem , het betrof een wandelaar, ik zag het zelf niet gebeuren, daar ik liep te sjokken in de achterhoede. en het gevaar kwam niet van boven, maar vanaf de grond. een hond. ik was al doorgelopen, want ik had aanvankelijk niets in de gaten toen ik ontdekte dat een van de lopers achterbleef. pas toen werd het me duidelijk. een jongeman was aangevallen door een hond, met een zoals ik gisteren twitterd...

er moet een pr-lijst komen voor 'genieten tijdens het lopen'. dat weet ik nu. we schrijven de halve marathon van leiden , 22 mei, het is ongeveer een halfuur voor de start. ik heb een date met wendy, hardloopmaatje op facebook, zoals ik vooral hardlopers ken vanaf mijn computerscherm - al ben ik de schade enigszins aan het inhalen; en toegegeven, #irl is zoveel leuker dan berichtjes liken, emoticons plempen bij een post en elkaar bemoedigend dan wel met lof toespreken via de vingertoppen. wendy is een kind van de omgeving. dit is haar thuis. hier liggen haar voetstappen. ze lag er zelf ook een keer, maar dat was toen. wendy loopt. en vandaag loopt wendy met mij - beter gezegd wendy is mijn gids door leiden en omgeving. we hebben van tevoren afgesproken 2 uur en 10 minuten over de 21,1 kilometer te doen. en geen seconde langer. ik heb me de afgelopen maanden het lazarus getraind om de marathon in enschede tot een goed einde te brengen, met als gevolg dat de snelheid eru...

ik ben in het vondelpark geweest! om te rennen! ja, duh? ik ben een provinciaaltje, mensen. ik woon in een gebied waarvan randstedelingen zeggen dat je uren onderweg bent om er te komen. nou, een uur. met het openbaar vervoer. wel correct in- en uitchecken. laat ik daarmee maar eens beginnen. ik was onderweg naar huis en wilde uitchecken voor de metro en inchecken voor de trein op station amstel toen de 'paal' zei: 'u bent al in/uitgecheckt.' pardon? wees duidelijk. ben ik in- of uitgecheckt? ik vertrouwde het niet en hield mijn ov-kaart nogmaals voor de paal. de trein naar nijmegen stond al gereed en die wilde ik niet missen. de paal herhaalde de boodschap. dat heb ik in het provinciale arnhem nou nooit, zulk gedoe. ik stapte in en ging zitten. hopelijk geen conducteur tot aan utrecht; daar kon ik even uitstappen en checken of ik correct was ingecheckt. so far so good. 'station utrecht!' snel uitstappen en zoeken naar een paal. geen paal. boven dan. boven ge...

'wil je de kassabon?', vroeg swan, de jonge vrouw die mij onder handen had genomen. 'nee, laat maar', zei ik. 'ik kan de tattoo toch niet meer terugbrengen.' of ik het pijnlijk had gevonden. 'neuh, het was wel gevoelig, maar pijn. neuh. ik heb voor hetere vuren gestaan.' swan bleek ook hard te lopen, maar vooral op zachte ondergrond. 'oh, dan ben je een trail runner', zei ik. 'een wat?' 'een trail runner, iemand die niet loopt op asfalt, maar in het bos, op de heide, op zandvlaktes. geen asfalt. en die groep lopers wordt steeds groter.' ze begon te stralen. 'maar ik doe ook mee aan de marikenloop , althans ik heb een startbewijs voor de tien kilometer. ik heb last van mijn knie.' ik antwoordde dat ze misschien aan de vijf zou kunnen meedoen. 'stuur de organisatie een mailtje, dan regelen ze dat voor je', zei ik. 'wat een goed idee! ik ga ze mailen!' met tien euro korting ging ik de winkel uit. maar met ee...

het is vier dagen na de marathon van enschede. de spierpijn is uit mijn lichaam verdwenen, maar ik durf nog geen rondje te joggen. ik wacht tot zondag wanneer mijn weekenddienst voorbij is. minstens. en een halfuurtje, hooguit. de afgelopen dagen gingen voorbij in sneltreinvaart en ik voelde me euforisch en terneergeslagen tegelijk. collega's, vrienden, familie, loopmaatjes bedolven me onder complimenten voor het volbrengen van de marathon; ik voelde me een koning - ik was, nee, ik ben een marathoner! maar, en dat stemde me droevig, de reis was voorbij - de reis die begon op de bank voor de tv toen ik voorzichtig bij mijn vrouw informeerde wat ze ervan zou vinden als ik een marathon zou lopen? 'dan ga je eerst maar naar de dokter voor medisch advies', antwoordde ze droogjes. 'we hebben er niks aan als je dood neervalt.' ruim 13 maanden later ga ik op zoek naar een nieuw avontuur. jullie komen niet meer bij als ik verklap dat dit loopje amper 7 kilometer bestrijkt, m...

waar zal ik beginnen? bij het gevoel dat ik ben overreden door een tientonner? bij het laatste stuk naar de finish vanaf pak 'm beet 37 kilometer en ik om de tien passen wanhopig omhoog keek en hoopte op steun van een of ander opperwezen? bij het moment dat ik een stralende mrs in de armen viel? het lopen van de marathon , lieve mensen, is een eitje. in het begin. pas na 25, 30 kilometer kom je erachter dat je een onmenselijke prestatie aan het leveren bent. ruim een jaar geleden zei ik tegen mijn vrouw, aangestoken door enkele hardloopvrienden van mijn hardloopgroep social mile die de magische afstand van 42 kilometer en 195 meter hadden voltooid, dat ik ook een marathon wilde lopen. eentje maar. gewoon beginnen met trainen, de afstanden opbouwen, een beetje letten op eten en drinken, het aantal trainingen intensiveren met als slotakkoord één keer een marathon. hoe moeilijk kan het zijn? de voorbije twee maanden van mijn voorbereiding ging ik bijkans door een hel; ik kreeg allerle...

volgende week loop ik een marathon . ik zeg nu dat het ook mijn enige marathon wordt. kan ik dan zeggen dat ik het weekend voor die marathon haat? eigenlijk niet, want ik weet niet wat marathonlopers denken, het weekend voordat het gebeuren moet. eerlijk gezegd denk ik niet dat ervaren marathonlopers anders denken dan ik, misschien een beetje. ik voel me onrustig. ik wil lopen. en wel nu. ik wil nu onderweg zijn, in de wetenschap dat het straks voorbij is. dat al die weken, nee maanden van training, in regen en vrieskou, in de buurt van honden die naar mijn kuiten hapten (nee hoor, grapje), in het donker, met tegenwind die dwars door mijn windjack heen joeg, niet voor niets zijn geweest. ik wil er staan! maar het is nog niet zover. ik voel me ook onzeker. heb ik genoeg getraind? was die laatste vette dertiger niet te vroeg, had ik die een week later moeten doen (nee, dat ging niet - kudt!), wat doen al die pijntjes in mijn benen; ik word knettergek. een marathon is voor idioten. donder...

houd eens 8 tellen je adem in. eitje, hè? wel, dit is precies de tijd die michel butter in amsterdam te lang nodig had om de olympische spelen in rio de janeiro te halen. het deed de uit mijn woonplaats afkomstige loopmaatje hedwig besluiten een petitie te starten. ze kreeg heel veel media-aandacht, onder wie van mij en van mijn collega's van rtv noord-holland , aangezien deze marathonloopster tegenwoordig in amsterdam woont. acht seconden, exact zoveel tellen had miranda boonstra uit nijmegen vier jaar geleden sneller moeten zijn om zich destijds voor de spelen in londen te plaatsen. de hardloopwereld valt intussen in de kwestie-butter over sportkoepel noc*nsf heen. die reageert stoïcijns: 'hardlopen is geen idols.' dat klopt. het publiek bepaalt niet wie wel en wie niet mag meedoen aan het mooiste sportevenement dat bestaat. dat dit slechts eens in de vier jaar plaatsvindt, draagt bij aan de status ervan. en dan steken acht tellen, geef ik toe, daar wel heel schril bij...

nog iets langer dan drie weken voor de grote dag, voor velen van jullie die de uitdaging in rotterdam aangaan, is die grote dag nog dichterbij. het stemt mij wat droevig. alsof ik besef dat de reis die ik met jullie samen beleef tot een einde komt. dat we uit elkaar gaan maar wel als goede vrienden die het elkaar bij de notaris vooral niet al te moeilijk willen maken, gewoon elkaar gedag zeggen. dag, tot ziens, adieu, het ga je goed (zoals herman van veen het ooit zo mooi verwoordde). ik heb mijn laatste dertiger gelopen en dat betekent dat de loopjes nu korter worden. en dan weet je het: je wilt lopen, rennen, sprinten, maar je mag niet. alles in je getrainde lijf wil vooruit, maar je mag niet. je moet rust houden, je krachten sparen, zorgen dat je uitgerust aan de start staat. en dan twijfel. heb ik wel genoeg gedaan, moet ik niet nog één keer heel lang of heel ver, is het echt goed zo? wat als mijn conditie na 34 kilometer opeens op is, zoals een batterij opeens leeg kan zijn, of ee...

vandaag liep ik mijn laatste dertiger voor de marathon van enschede . vooraf had ik uitgerekend, dat de route tussen de voordeur en station lent (via de zevenheuvelenweg ) 34 kilometer zou zijn. groot was mijn teleurstelling toen na mijn duurloop mijn sporthorloge van nike aangaf dat de afstand 31,75 kilometer was. ik had 3 uur en 38 minuten gelopen. dat was een gemiddelde van 6'53 minuten per kilometer. nog nooit was ik zo langzaam geweest. wat een kutgenerale! maar dit kon niet; had ik vooraf de afstand niet goed berekend? nee, zo stellig durf ik wel te zijn. natuurlijk ging het de laatste kilometers vanaf de berg en dalseweg in nijmegen tot de meet niet gemakkelijk. maar dit? thuis besloot ik de splits te bekijken. en ha! de gps had me na 23 kilometer even in de steek gelaten. ik deed over 1 kilometer ruim 19 minuten. ik had niet 31,75 kilometer gelopen, maar gewoon 34! ik haalde opgelucht adem. mijn verste trainingsafstand voor enschede was toch geslaagd. ik geloof dat ik maar...

het leven is een kwestie van vallen en opstaan. dat is met hardlopen niet anders. loopmaatje h. viel vandaag, gelukkig valt de schade mee. het zal je maar gebeuren: drie weken voor de marathon van rotterdam moet je afhaken door een stom ongelukje. h. staat op 10 april gewoon aan de start, mits er verder geen rare dingen gebeuren. succes h! loopmaatje c. doet niet mee aan rotterdam, zij heeft andere interesses: trailroutes lopen. maar zij gaat momenteel daadwerkelijk met ups and downs door het leven. vanmorgen liepen we samen een rondje van ruim 12 kilometer. dat vond ze fijn, zei ze vooraf en ze herhaalde het na afloop. wie in de put zit, doet er goed aan te bewegen dan wel te sporten, zegt bijvoorbeeld de hardlopende psychiater bram bakker . c. had een soortgelijke tip gehad: ga niet op de bank zitten, je komt er niet meer vanaf. en dus blijft ze rennen. (en ze kan onderweg nog gewoon kletsen ook.) lang geleden maakte ik een soort van crisis door, nou ja crisis, ik zal het niet erger ...

we renden nog steeds in stilte. iedereen zat net als ik met zijn gedachten bij verre werelden. als een meester op schoolreisje telde ik de silhouhetten. ik telde er zes. donkere wolken trokken nog steeds snel van links naar rechts, geduwd door de oostenwind boven ons. deze passage komt uit het boek 'het blauwe uur' van hans koeleman. in dit boek vertelt hij over rennen in het donker en wat dat met je doet, of zou kunnen doen. nu de marathon van enschede met rasse schreden dichterbij komt, ontkom ik er niet aan soms ook voor dag en dauw op te staan, en te rennen in het donker. afgelopen zondag stond ik om 6.30 uur buiten; nauwelijks een kip op straat, afgezien van een taxi die een stapper naar huis bracht. ik stond er helemaal alleen voor, alleen ik en mijn muziek. ik zag mijn adem verdwijnen in de koude buitenlucht - ik voelde me even goochelaar en publiek tegelijk. volgens koeleman kan in het zwart van de late nacht met een loper van alles gebeuren. (natuurlijk bestaat de...

ik betrap mezelf erop dat ik mijn sportgarderobe (lees: hardloopcollectie) beter op peil houd dan mijn dagelijkse (kantoor)kloffie. toen ik me afgelopen zaterdag wilde omkleden voor het etentje dat mijn ouders hadden georganiseerd vanwege hun 50-jarige huwelijksfeest, raakte ik lichtelijk in paniek: ik had van tevoren te weinig kleding voor die gelegenheid gewassen. heb ik daarentegen getraind, dan gaat die zweterige troep onmiddellijk de wastrommel in. nog wat sportkleding van de mrs erbij en hop, daar gaat weer een miniwasje op 40 graden. toen ik deze week via het nederlandse persbureau, dat mij en mijn collega's van binnen- en buitenlands nieuws voorziet, vernam dat perry sport over de kop dreigde te gaan (hetgeen inmiddels is gebeurd) schoot ik opnieuw enigszins in de stress. en waar moet ik nu voor mijn hardloopkleding naartoe? perry mag dan in het 'dodelijke midden' zitten, deze hardloper van bijna middelbare leefijd geeft niet bijster veel om uiterlijk hardloopver...

trainen in een wedstrijd. ik ben daar niet zo goed in. steevast loop ik te hard van stapel. deed ik dat gisteren in schoorl ook tijdens de groet uit schoorl run ? ik ben geneigd ja te zeggen. 'schoorl' was mijn eerste dertiger als voorbereiding op de marathon in enschede. ik had niet bepaald een vlekkeloze voorbereiding vanwege gedoe met spieren en neuropathie , waardoor ik in training een sprong maakte van 24 naar 30 kilometer. bovendien maakte ik bij het omkleden een beginnersfoutje. ik smeerde wel mijn liezen en tepels in met vaseline, maar ik vergat mijn voeten. het weer was pet; er viel geregeld regen en tussen 13 en 19 kilometer hadden we een stevige noordoostenwind tegen. voor het eerst tijdens een wedstrijd gunde ik me onderweg tijd om eens lekker om me heen te kijken. en, wauw! lopen door de duinen bij schoorl is werkelijk een belevenis! ik besloot na de start een kilometertijd te lopen van rond de 6:05 en dat zo lang mogelijk vast te houden. de redenen daarvoor? een...

het overkomt me zelden. twee vrouwen aan mijn voeten. vanavond was my lucky night. mijn sportmasseur eva heeft een stagiaire, renee. en renee loopt ook hard (wij maken, net als eva, deel uit van dezelfde loopgroep: social mile in arnhem). renee kneep vanavond vooral hard, maar pijnlijk was het nooit. eva daarentegen zat met haar duim aan mijn gevoelige plek in mijn rechteronderbeen. een spier met een eigen willetje; vreemd genoeg voel ik er onder het lopen amper iets van. de massage van vanavond voelde weldadig aan. met renee links en eva rechts. zondag zal van weldaad geen sprake zijn, want dan staan in schoorl dertig trainingskilometers op het programma, trainingskilometers voor enschede . renee is eveneens in schoorl, zij bereidt zich voor op de marathon van parijs. tot zondag!

het is niet mijn bedoeling jullie elke dag dood te gooien met een blogpost. toch vind ik het van belang jullie op de hoogte te houden van dagelijkse gebeurtenissen inzake mijn marathonproject. welnu, dat was vanmorgen bijna van de baan. wat was het geval? ik bezocht vanmorgen mijn huisarts. zoals velen van jullie weten heb ik in een vorig leven leukemie gehad en afgezien van neuropathische klachten door de chemotherapie in mijn tenen heb ik daar niets aan overgehouden. die klachten veroorzaken tintelingen, zenuwprikkels die ik in het dagelijks leven nauwelijks merk. de voorbije tien dagen namen de prikkels toe. en ik begreep het niet; kwam het misschien door mijn geïntensiveerde trainingsarbeid voor enschede? trombose? ik wist het niet. intussen werd ik behoorlijk chagrijnig van die irritante speldenprikjes in mijn voeten en mijn rechteronderbeen; daar namen de tintelingen vooral toe. mijn huisarts stuurde me vandaag voor een spoeduitslag naar het ziekenhuis voor een bloedtest - tromb...

wat in mijn kop zit, blijft daar. dus als ik besluit de marathon te lopen, gebeurt dat ook. maar is dat wel slim? ik ben een slak, 85 kilo bij 1 meter 95 en dat logge lijf (hardlopers zijn doorgaans stukken kleiner en vele kilo's lichter dan ik ben) moet maar liefst 4,5 uur in beweging blijven. en hoe bouw je zulks op, zonder dat je 5 à 6 dagen in de week wilt/kunt trainen met uitgebalanceerde voeding en alles? (wie het nog niet weet: ik ga niet aan de super foods, alcohol drink ik sowieso niet veel en een vette bek is onweerstaanbaar. en: geen schema's. gewoon drie keer per week rennen, soms vier keer; met een lange duurloop, een duurloop op 10-kilometersnelheid en een fartlek . sinds vorige week zie ik wel een sportcoach, om mijn conditie, stabiliteit en flexibiliteit te verbeteren. verder doe ik het op mijn manier. basta.) een week van gedwongen rust heeft mijn planning wel enigszins overhoopgegooid. wat ik in mijn oren heb geknoopt: probeer een reeks gemiste trainingen niet...

ik laat me de komende tien weken tot de marathon van enschede bijstaan door een persoonlijke coach. een tip min of meer van loopmaatje hedwig die zelf gezegend is met de begeleiding door tweevoudig marathonwinnaar in new york german silva ( bekend van het eventjes verkeerd lopen, vlak voor de finish ). via twitter kwam ik in contact met @sportlijfcoach, waarachter de naam van monique kuijpers schuilgaat. monique is sport. zonder sport geen monique, zonder monique geen sport. twee weken geleden zou ik al een proefles van haar krijgen, maar dat ene uur hebben we alleen maar geluld; dat krijg je als je als journalist in sportkledij en gewapend met een aantekeningenboekje en pen afspreekt. gisteren was het zover. ik was van tevoren wat bezorgd, ik had juist een week zonder inspanning achter de rug na een pijntje ter hoogte van mijn rechterenkel. was mijn marathon in gevaar? over ruim twee weken moet ik in schoorl aan de start staan voor mijn eerste dertig. een training weliswaar maar to...

zul je altijd zien. vlak voor een belangrijk evenement duiken uit het niets pijntjes op. ik heb er één: bij mijn rechterenkel. een pees met een eigen willetje. je kent het wel. zo'n zeurderig stemmetje waar je liever niet aan toegeeft, maar waarvan je weet dat negeren niets uithaalt. en dus naar sportmasseur eva . die stelde me gisteren gerust. de pees is wat dik, maar niet ontstoken. beetje opletten. niet forceren, niet te ver lopen en eventueel na afloop koelen met ijs. (uit voorzorg had ik ook al een foam roller in huis gehaald; loopmaatje ria spreekt op mijn facebookpagina van een martelwerktuig.) vanmorgen heb ik de adviezen van eva opgevolgd - gelopen met een slakkengangetje en ik had het gevoel dat ik het uren kon volhouden. dat is dan weer goed nieuws voor de marathon. de afstand mag op 17 april voor iedereen gelijk zijn, ik ga er iets langer over doen dan de doorgewinterde deelnemer. de pees vond het loopje verder uitstekend, hetgeen niet altijd van mijn loopschoenen ...

(leeswaarschuwing: van onderstaande tekst krijg je zin. in eten.) er zijn dingen die je beslist een keer moet hebben gedaan voor je sterft: naar new york, een marathon lopen, een bezoek aan een turks badhuis, wandelen in tongariro np . en: eten in een sterrenrestaurant. ik had al zo vaak voor omroep gelderland telefonisch contact gehad met chef-kok tonny berentsen van de kromme dissel in heelsum , nadat hij weer zijn michelinster had behouden (al 45 jaar heeft dit restaurant een ster!), dat ik het tijd vond om eens de proef op de som te nemen. met moeder de vrouw. wat dit met hardlopen te maken heeft? niets. ik vertel hier alleen maar dat ik nog nooit zo lekker buiten de deur gegeten heb. sorry mam ;-). vier uur lang getrakteerd worden op het fijnste van het fijnste; let wel - ik hoop de marathon van enschede op 17 april in 4,5 uur te voltooien, de tijd in #heelsum vloog voorbij en verliep toch zo heerlijk langzaam. nog nooit zoiets meegemaakt. vier uur lang genieten in enschede zi...

vanmorgen in de regen en bij een temperatuur van 4 graden 18 kilometer afgelegd. ik besloot 2 rondes te lopen. beide waren 9 kilometer lang. op die manier wilde ik ervaren hoe het voelt om een marathon te moeten afleggen die niet uit 1 maar uit 2 rondes bestaat; enschede heeft een parcours van 1 halve marathon waar de marathondeelnemers op 17 april dus 2 keer overheen moeten. ondanks het slechte weer was het een fijne loop. ik had amper verval; de snelste kilometer ging in 5'52, de langzaamste in 6'20. verder ging het enkele keren vals plat omhoog. (en dus ook omlaag.) halverwege, bij mijn eigen voordeur, heb ik even wat sportdrank gedronken en een banaan opgepeuzeld. onderweg had ik als eettest winegums mee. dat is goed bevallen. de volgende serieuze test zal op 14 februari zijn. dan loop ik voor het eerst een afstand van 30 kilometer in de duinen bij schoorl .

dit is het rondje van 24 kilometer dat ik eerder deze week had uitgestippeld als een van de voorbereidingen op de lange loopjes die komen gaan: op valentijnsdag staat de groet uit schoorl run op het programma; maar liefst 30 kilometer en die loop is weer een training voor mijn grote uitdaging op 17 april - de marathon van enschede. de meeste hardloopkennissen die dit voorjaar 42,195 kilometer lopen staan in rotterdam aan de start. dat is een week voor enschede . als jullie dus een medaille om je nek hebben hangen moet ik nog een week wachten. het is alsof je beste vriendin haar rijbewijs heeft gehaald en jij hebt nog enkele extra lessen nodig. dit rondje van 24 kilometer begint bij mijn voordeur in arnhem-noord, vrij rustig en gaat na een kilometer tamelijk steil omhoog over de beruchte monnikensteeg. dan vlakt het parcours wat af, waarna je na enkele heuveltjes richting terlet na 6 kilometer linksaf de koningsweg opdraait. deze weg voert langs de natuurgebieden koningsheide en...