trainen in een wedstrijd. ik ben daar niet zo goed in. steevast loop ik te hard van stapel. deed ik dat gisteren in schoorl ook tijdens de groet uit schoorl run? ik ben geneigd ja te zeggen. 'schoorl' was mijn eerste dertiger als voorbereiding op de marathon in enschede. ik had niet bepaald een vlekkeloze voorbereiding vanwege gedoe met spieren en neuropathie, waardoor ik in training een sprong maakte van 24 naar 30 kilometer. bovendien maakte ik bij het omkleden een beginnersfoutje. ik smeerde wel mijn liezen en tepels in met vaseline, maar ik vergat mijn voeten. het weer was pet; er viel geregeld regen en tussen 13 en 19 kilometer hadden we een stevige noordoostenwind tegen. voor het eerst tijdens een wedstrijd gunde ik me onderweg tijd om eens lekker om me heen te kijken. en, wauw! lopen door de duinen bij schoorl is werkelijk een belevenis! ik besloot na de start een kilometertijd te lopen van rond de 6:05 en dat zo lang mogelijk vast te houden. de redenen daarvoor? een tempo van boven de 6 minuten is een snelheid die ik al geruime tijd loop in de aanloop naar enschede en ik wilde weten waar ik sta, twee maanden voor de grote dag. de tweede reden is minder chique en daarvan geef ik de organisatie een beetje de schuld. je mag alleen de 30 kilometer lopen indien je op tijd bij het punt van 20 kilometer bent; in mijn geval was dat na 2 uur en 2 minuten (nettotijd), dat moest uiterlijk 2:13 zijn. ik was behoorlijk rap voor mijn doen. uiteraard heb ik begrip voor een limiet, want er stond nog een officieel nk voor de 10 kilometer op het programma en de wegen en de paden moeten op een gegeven moment weer worden vrijgegeven voor het verkeer. hoe dan ook, vanwege mijn trainingsopbouw voor enschede wilde ik op valentijnsdag mijn eerste dertiger lopen. nadat ik het 20-kilometerpunt was gepasseerd en ik begon aan de extra lus ging het tempo omlaag - ik was tevreden, want ik was 10 minuten voor het kritieke moment voorbij het 20-kilometerpunt. mijn hoofd vond het mooi geweest en de benen gaven mijn bovenkamer groot gelijk. nabij 25 kilometer schoot er een kramp in mijn linkerkuit, waardoor ik nog iets verder werd teruggeworpen. op zich niet zo verwonderlijk, ik ging voorbij het punt van mijn verste afstand ooit. ik kwam zeiknat, moe maar zeer voldoen over de meet in een voor mij fraaie 3:08'21. van tevoren had ik twee eindtijden in mijn hardloopboekje genoteerd: 3:06 en 3:10. en guess what: tussen mijn snelste en langzaamste kilometer zaten uiteindelijk maar 53 seconden. na afloop ving een apetrotse mrs. me op, samen met vriend m. m. en zijn partner l. wonen vlakbij en bij hen thuis werd ik nog even in de watten gelegd. ik kreeg heerlijke soep, twee broodjes, ik mocht onder de douche dan wel in bad en ik kreeg een koud biertje voor de mrs en ik de terugreis naar arnhem aanvaardden. wat was het een mooie dag. schoorl, dank je wel! tot ooit! ps: wat die beginnersfout betreft, ik had na afloop drie blaren.
hardlopen in coronatijd... wat een gedoe. ik loop met een grote boog om mensen heen, als het even kan alleen rechtuit - iets voorbij de rotonde bij het pannenkoekenrestaurant van strijland in rheden weer terug en dat is dan weer 10 kilometer op de teller. ik vind het helegaar niks. bleib zu hause, restez à la maison, blijf thuis, houd 1,5 meter afstand van een ander. ik kan onze, overigens in deze tijd uitermate managementeske, premier mark rutte bijna niet meer horen. maar zolang de ziekenhuizen vol liggen en er mensen doodgaan, sommigen overlijden wel heel erg snel als je sociale media een beetje volgt, heb ik mijn bek te houden en afstand te bewaren. maar ik moet bewegen. dus dan maar naar de rotonde en weer huiswaarts. vorige week kreeg ik opeens een maffe inval - als mark rutte wil dat we à la maison restez-en , waarom dan niet hardlopen in mijn eigen achtertuin? ik kan lopen in een cirkel met een omtrek van 10 meter; dus dat zijn dan 1000 rondjes om 10 kilometer t...
Reacties
Een reactie posten