hardlopen voor de leuk

ik betrap mezelf erop dat ik mijn sportgarderobe (lees: hardloopcollectie) beter op peil houd dan mijn dagelijkse (kantoor)kloffie. toen ik me afgelopen zaterdag wilde omkleden voor het etentje dat mijn ouders hadden georganiseerd vanwege hun 50-jarige huwelijksfeest, raakte ik lichtelijk in paniek: ik had van tevoren te weinig kleding voor die gelegenheid gewassen. heb ik daarentegen getraind, dan gaat die zweterige troep onmiddellijk de wastrommel in. nog wat sportkleding van de mrs erbij en hop, daar gaat weer een miniwasje op 40 graden. toen ik deze week via het nederlandse persbureau, dat mij en mijn collega's van binnen- en buitenlands nieuws voorziet, vernam dat perry sport over de kop dreigde te gaan (hetgeen inmiddels is gebeurd) schoot ik opnieuw enigszins in de stress. en waar moet ik nu voor mijn hardloopkleding naartoe? perry mag dan in het 'dodelijke midden' zitten, deze hardloper van bijna middelbare leefijd geeft niet bijster veel om uiterlijk hardloopver

trainen in een wedstrijd. ik ben daar niet zo goed in. steevast loop ik te hard van stapel. deed ik dat gisteren in schoorl ook tijdens de groet uit schoorl run ? ik ben geneigd ja te zeggen. 'schoorl' was mijn eerste dertiger als voorbereiding op de marathon in enschede. ik had niet bepaald een vlekkeloze voorbereiding vanwege gedoe met spieren en neuropathie , waardoor ik in training een sprong maakte van 24 naar 30 kilometer. bovendien maakte ik bij het omkleden een beginnersfoutje. ik smeerde wel mijn liezen en tepels in met vaseline, maar ik vergat mijn voeten. het weer was pet; er viel geregeld regen en tussen 13 en 19 kilometer hadden we een stevige noordoostenwind tegen. voor het eerst tijdens een wedstrijd gunde ik me onderweg tijd om eens lekker om me heen te kijken. en, wauw! lopen door de duinen bij schoorl is werkelijk een belevenis! ik besloot na de start een kilometertijd te lopen van rond de 6:05 en dat zo lang mogelijk vast te houden. de redenen daarvoor? een

het overkomt me zelden. twee vrouwen aan mijn voeten. vanavond was my lucky night. mijn sportmasseur eva heeft een stagiaire, renee. en renee loopt ook hard (wij maken, net als eva, deel uit van dezelfde loopgroep: social mile in arnhem). renee kneep vanavond vooral hard, maar pijnlijk was het nooit. eva daarentegen zat met haar duim aan mijn gevoelige plek in mijn rechteronderbeen. een spier met een eigen willetje; vreemd genoeg voel ik er onder het lopen amper iets van. de massage van vanavond voelde weldadig aan. met renee links en eva rechts. zondag zal van weldaad geen sprake zijn, want dan staan in schoorl dertig trainingskilometers op het programma, trainingskilometers voor enschede . renee is eveneens in schoorl, zij bereidt zich voor op de marathon van parijs. tot zondag!

het is niet mijn bedoeling jullie elke dag dood te gooien met een blogpost. toch vind ik het van belang jullie op de hoogte te houden van dagelijkse gebeurtenissen inzake mijn marathonproject. welnu, dat was vanmorgen bijna van de baan. wat was het geval? ik bezocht vanmorgen mijn huisarts. zoals velen van jullie weten heb ik in een vorig leven leukemie gehad en afgezien van neuropathische klachten door de chemotherapie in mijn tenen heb ik daar niets aan overgehouden. die klachten veroorzaken tintelingen, zenuwprikkels die ik in het dagelijks leven nauwelijks merk. de voorbije tien dagen namen de prikkels toe. en ik begreep het niet; kwam het misschien door mijn geïntensiveerde trainingsarbeid voor enschede? trombose? ik wist het niet. intussen werd ik behoorlijk chagrijnig van die irritante speldenprikjes in mijn voeten en mijn rechteronderbeen; daar namen de tintelingen vooral toe. mijn huisarts stuurde me vandaag voor een spoeduitslag naar het ziekenhuis voor een bloedtest - tromb

wat in mijn kop zit, blijft daar. dus als ik besluit de marathon te lopen, gebeurt dat ook. maar is dat wel slim? ik ben een slak, 85 kilo bij 1 meter 95 en dat logge lijf (hardlopers zijn doorgaans stukken kleiner en vele kilo's lichter dan ik ben) moet maar liefst 4,5 uur in beweging blijven. en hoe bouw je zulks op, zonder dat je 5 à 6 dagen in de week wilt/kunt trainen met uitgebalanceerde voeding en alles? (wie het nog niet weet: ik ga niet aan de super foods, alcohol drink ik sowieso niet veel en een vette bek is onweerstaanbaar. en: geen schema's. gewoon drie keer per week rennen, soms vier keer; met een lange duurloop, een duurloop op 10-kilometersnelheid en een fartlek . sinds vorige week zie ik wel een sportcoach, om mijn conditie, stabiliteit en flexibiliteit te verbeteren. verder doe ik het op mijn manier. basta.) een week van gedwongen rust heeft mijn planning wel enigszins overhoopgegooid. wat ik in mijn oren heb geknoopt: probeer een reeks gemiste trainingen niet