ken je dat? dat je ooit hebt geroepen, misschien wel heel hard, dat je iets niet ging doen, omdat je er zeker van was dat het een krankzinnig idee was? dat laatste is nog steeds het geval en toch ga ik het proberen: een marathon lopen.
waarom vraag je misschien.
i don't know. misschien wel omdat ik denk dat ik een lafaard ben.
een lafaard?
check.
en wel hierom.
toen ik ruim drie jaar geleden begon met rennen, zei ik: ik ga niet verder dan tien kilometer. en toen ik uiteindelijk tien in de benen had, dacht ik: ach, misschien is vijftien kilometer ook wel te doen.
ik deed vorig jaar mee aan de zevenheuvelenloop in nijmegen. die is vijftien kilometer lang. daarvoor had ik al twee keer meegedaan aan een wedstrijd over tien engelse mijlen: de cascaderun in hoogeveen en de bridge to bridgeloop in mijn woonplaats arnhem. tien engelse mijlen, ruim zestien kilometer. nog nooit rende ik zo ver...
een halve marathon is maar vijf kilometer verder, zei iemand. ik was inmiddels lid van een hardloopclub. ik denk dat het geluid uit die hoek kwam.
potverdriedubbeltjes...
ik ben geen watje. een halve marathon gaan we doen! ik heb er een paar getraind, de snelste ging in 1:58,36 uur (met veel rugwind en met energiedrank, een banaan en zwarte koffie in mijn donder); zaterdag loop ik een officiële wedstrijd in bennekom, mijn eerste 21,1 kilometer voor in de boeken. bennekom. ik ben daar nog nooit geweest...
na de halve marathon rest nog maar één afstand voor (verstandige) duurlopers: de hele. (niet iedereen zal het hier met me eens zijn, want er bestaat nog zoiets als ultralopen. dat zijn wedstrijden van vijftig kilometer en verder. de run in winschoten is een voornaam evenement. honderd kilometer. ik vind dat al ver in de auto.)
maar ik ben geen mietje. en daarom ga ik in training voor deze marathon, in 2016. en ook alleen maar deze.
ik lijk wel gek. en omdat ik dat niet ben, laat ik me eerst medisch onderzoeken. kan mijn lijf van 45 lentes een afstand van 42 kilometer en 195 meter aan?
ik weet het niet.
tv kijken vlak voor oud en nieuw is terugblikken. de lijstjes. de beste, de hoogste, de laagste, de diepste, de verste. maarten van der weijden, die kwam ver. maar niet ver genoeg. toch vind ik hem een held - de elfstedentocht zwemmen . welke idioot doet dat nou? van der weijden kwam in de laatste week van december op tv met dionne stax. ze blikten terug op dat knotsgekke avontuur. maarten handelt uit schuldgevoel; hij kreeg kanker en is er nog, anderen kregen kanker en wonen nu ergens boven. dat schuldgevoel, dat heb ik ook wel een beetje. waarom ben ik er nog wel en gingen die andere heren, samen met mij eind 1996, begin 1997 op zaal, dood? ik heb inmiddels drie hardloopwedstrijden voor het goede doel gelopen met een totale opbrengst van zo'n vijfduizend euro. ik ben een trots mens. voor de kwart marathon tijdens de halve marathon van egmond had ik me al ingeschreven toen van der weijden in zijn terugblik van 2018 langskwam. 'egmond' is op 13 januari. kijke
Reacties
Een reactie posten