we hebben allemaal wel eens een moment dat het niet zo goed gaat: je voelt je niet lekker, hebt een pijntje hier en daar, de laatste training ging ruk, redenen genoeg om de runners in een hoek te smijten. en toch rapen we die schoenen weer op, trekken ze aan en gaan rennen. maar soms...
ik heb eigenlijk zelden een probleem om gemotiveerd te blijven. en is dat probleem er toch, dan denk ik aan mijn twee helden - mensen die mij inspireren als ik het even niet meer zie zitten. ze zijn mijn adrenaline en endorfine, mijn extrinsieke motivatie.
sommigen van jullie zullen weten dat ik in een vorig leven 'ernstig ziek' ben geweest. niet dat ik me daardoor nu specialer voel dan anderen, dat recht heb ik ook helemaal niet. maar ik weet wel wat onzekerheid is, dat je het lang niet altijd cadeau krijgt. met hardlopen is het niet anders. je moet er soms keihard voor werken.
op de momenten dat magere hein zijn steeples en waterbakken plaatst voor mij, hindernissen die steeds hoger lijken te worden en de waterbakken steeds dieper, kijk ik altijd even naar boven en ga ik 'in gesprek' met de (voor mij) grootste sportheld aller tijden: terry fox.
deze canadees was in de bloei van zijn leven toen hij op zijn achttiende botkanker kreeg. als gevolg daarvan raakte hij in 1977 zijn rechterbeen kwijt. maar hij overleefde zijn ziekte. de jongeman, altruïstisch als hij was, besloot geld in te zamelen voor de strijd tegen kanker. en hij ging dat doen door elke dag een marathon te lopen. stel je voor dat jij elke dag 42 kilometer rent!
fox liep zijn eerste officiële ‘marathon of hope’ op 12 april 1980. na meer dan 5.000 kilometer, bijna vijf maanden later, gaf hij er noodgedwongen de brui aan. de kanker was terug en zou niet meer weggaan. 22 jaar oud, terry fox was dood. maar hij had mensen geraakt en 24 miljoen dollar opgehaald tegen kanker. ter nagedachtenis aan hem, en voor de strijd tegen kanker, zijn er tegenwoordig hardloopwedstrijden die zijn naam dragen.
mijn tweede held komt later misschien wat uitgebreider aan bod, ze is nog maar kort in mijn leven. kayla montgomery heeft zich, nadat ik een filmpje over haar op facebook had gezien, in mijn hart genesteld. je hoeft alleen maar naar de reportage te kijken om te beseffen dat je rijk bent. en misschien is dat net dat beetje motivatie dat jij nodig hebt om weer een training af te werken die ruk gaat. maar na afloop mag je je best een held noemen. eventjes.
stel: je traint voor de kwart marathon van utrecht . je hebt nog nooit verder gelopen dan 8 kilometer, dus die laatste 2,5 kilometer moeten op wilskracht. dat gaat je lukken, dat weet je. je hebt een ijzersterke wil, er staat publiek langs de kant, het is schitterend loopweer en je wordt toegejuicht door familie en vrienden. je dochtertje heeft zelfs een spandoek gemaakt. maar onderweg merk je dat er iets niet klopt. je kijkt op jouw hardloophorloge: het aantal kilometers loopt maar op en dat ene woord is in de verste verte niet te zien. het woord finish. nadien hoor je van iedereen om je heen dat je geen 10,5 kilometer hebt gelopen maar 15. onbestaanbaar, maar het gebeurt. het gebeurde zondag in utrecht. tweeduizend lopers zijn misleid. maar het ging ook fout voor lopers op de halve marathon, en daar deed ik aan mee. bekijk de kaart. iets voorbij het punt van 16 kilometer zie je dat deelnemers aan de halve marathon naar links moeten; ze moeten een lus maken....
Reacties
Een reactie posten