wat kan het soms moeizaam gaan. ik had me vorige week voorgenomen mijn waterzak te testen, ik had nog nooit daarmee gelopen; de afstanden die ik tot nu toe gewend was, kon ik toe met wat water of sportdrank uit een belt, aangevuld met een of twee gelletjes. maar nu het menens is en ik richting de dertig kilometer moet vanwege de marathon, volstaan zulke kleine flesjes niet meer. ik had bij decathlon een goedkope waterzak besteld, gewoon om te voelen of ik er mee overweg kon, de kritieken van de leden van mijn hardloopgroep op facebook waren positief en dus waagde ik het erop. bestelling gedaan via het internet, meteen na aflevering de zak gevuld met water, overtollig lucht uit de zak geknepen tegen het klotsen (want dat was een van de adviezen), het slangetje naar buiten geleid en naar buiten met dat ding. het is wennen. je voelt de waterzak niet, zoals ook was gesuggereerd door ervaringsdeskundigen. maar blijkbaar had ik niet alle lucht uit de zak gewreven: bij elke stap leek het alsof ik werd achtervolgd door een verkouden paard. ik had ook steeds de neiging om achterom te kijken. maar de waterzak voldoet, een duurloop van 18 kilometer gisteren bevestigde mijn gevoelens. ik kan met een gerust hart twee uur of langer van huis gaan zonder dat ik uitdroog. en met de muziek van spotify in mijn oren stoor ik me niet aan dat dier dat me achternaloopt. vandaag heb ik een afspraak gemaakt met sportmedisch centrum papendal voor een sportkeuring (zie pdf); ik wil horen van de 'witte jas' of ik er goed aan doe me voor te bereiden op die marathon die mijn brein is binnengedrongen. indien ik groen licht krijg, ga ik voor één keer de uitdaging aan en wil ik uiteraard ook de eindstreep halen. daarna ga ik weer lekker loopjes doen tussen de 10 kilometer en de 10 engelse mijl, met wie weet af en toe een uitschieter naar de halve marathon. maar een hele? nee. mensen die marathons lopen zijn gek. zo'n onderzoek is trouwens een duur grapje (zie pdf), gelukkig kan ik een deel vergoed krijgen van mijn zorgverzekeraar. maar goed, een lichaam is het veelvoudige waard.
tv kijken vlak voor oud en nieuw is terugblikken. de lijstjes. de beste, de hoogste, de laagste, de diepste, de verste. maarten van der weijden, die kwam ver. maar niet ver genoeg. toch vind ik hem een held - de elfstedentocht zwemmen . welke idioot doet dat nou? van der weijden kwam in de laatste week van december op tv met dionne stax. ze blikten terug op dat knotsgekke avontuur. maarten handelt uit schuldgevoel; hij kreeg kanker en is er nog, anderen kregen kanker en wonen nu ergens boven. dat schuldgevoel, dat heb ik ook wel een beetje. waarom ben ik er nog wel en gingen die andere heren, samen met mij eind 1996, begin 1997 op zaal, dood? ik heb inmiddels drie hardloopwedstrijden voor het goede doel gelopen met een totale opbrengst van zo'n vijfduizend euro. ik ben een trots mens. voor de kwart marathon tijdens de halve marathon van egmond had ik me al ingeschreven toen van der weijden in zijn terugblik van 2018 langskwam. 'egmond' is op 13 januari. kijke
Reacties
Een reactie posten