Doorgaan naar hoofdcontent

ik was in het vondelpark

ik ben in het vondelpark geweest! om te rennen! ja, duh? ik ben een provinciaaltje, mensen. ik woon in een gebied waarvan randstedelingen zeggen dat je uren onderweg bent om er te komen. nou, een uur. met het openbaar vervoer. wel correct in- en uitchecken. laat ik daarmee maar eens beginnen. ik was onderweg naar huis en wilde uitchecken voor de metro en inchecken voor de trein op station amstel toen de 'paal' zei: 'u bent al in/uitgecheckt.' pardon? wees duidelijk. ben ik in- of uitgecheckt? ik vertrouwde het niet en hield mijn ov-kaart nogmaals voor de paal. de trein naar nijmegen stond al gereed en die wilde ik niet missen. de paal herhaalde de boodschap. dat heb ik in het provinciale arnhem nou nooit, zulk gedoe. ik stapte in en ging zitten. hopelijk geen conducteur tot aan utrecht; daar kon ik even uitstappen en checken of ik correct was ingecheckt. so far so good. 'station utrecht!' snel uitstappen en zoeken naar een paal. geen paal. boven dan. boven geen paal. dus de stationshal in. ha, een paal. 'u bent ingecheckt.' 'ké! ik heb zwartgereden van amsterdam-amstel tot utrecht-centraal. sorry ns. haal ik de trein nog? ja, ik haal de trein nog. trage hardlopers als ik sprinten niet, maar een goede conditie hebben we wel ;-). ruim drie uur eerder: wat een kast van een huis, wat wonen ze mooi! ik heb een hardloopdate met h. geboren en getogen in het provinciale arnhem, de plaats waar ik woon - laten we het toeval noemen. h. en ik, we kennen elkaar alleen van social media en 1 zakelijk telefoongesprek. wat een prettig iemand! ze schenkt beste koffie en we keuvelen eerst voordat we het vondelpark onveilig maken - dat laatste willen meer mensen overigens, het is er gezellig druk. buiten wijst h. op de container waar haar dochtertje j. gisteren tegenaan knalde. gevolg: arm in het gips. dat leek mij als kind gaaf om eens met gips rond te lopen, het is er tot op heden nooit van gekomen - afkloppen. verderop in het park gaat het voornamelijk over hardlopen, hardlopen en hardlopen. 'zullen we nog een rondje, geen last van je blessure?' we zullen en nee, mijn hamstring houdt zich koest. volgende week staat de halve marathon van leiden op de agenda en ik verklap dat ik na de marathon van enschede maximaal 13,6 kilometer in een run heb aangetikt. ach, ik wil die medaille gewoon hebben. klaar! op het terras bij een fraaie uitspanning gaat het gesprek verder: over schema's, coaches, gewicht, tijden, ambities, eten, drinken én: wie-kent-wie-en-wie-doet-wat-in-deze-hardloopwereld. daarna de wandeling terug naar haar huis, waarna ik na een snelle douche en een fijne nababbel terugloop naar het metrostation weesperplein om in te checken voor de treinreis naar het verre arnhem. de moraal van dit verhaal? zwartrijden is best wel vet (maar niet te lang, kinderen) en ik had een geweldige ochtend ;-). dank je wel, h! gaan we vaker doen. dit. fijne hardloopmaat! ps h!: de start van de halve marathon van leiden is in de breestraat. laten we het toeval noemen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

ken je die mop van die wedstrijd in utrecht?

stel: je traint voor de kwart marathon van utrecht . je hebt nog nooit verder gelopen dan 8 kilometer, dus die laatste 2,5 kilometer moeten op wilskracht. dat gaat je lukken, dat weet je. je hebt een ijzersterke wil, er staat publiek langs de kant, het is schitterend loopweer en je wordt toegejuicht door familie en vrienden. je dochtertje heeft zelfs een spandoek gemaakt. maar onderweg merk je dat er iets niet klopt. je kijkt op jouw hardloophorloge: het aantal kilometers loopt maar op en dat ene woord is in de verste verte niet te zien. het woord finish. nadien hoor je van iedereen om je heen dat je geen 10,5 kilometer hebt gelopen maar 15. onbestaanbaar, maar het gebeurt. het gebeurde zondag in utrecht. tweeduizend lopers zijn misleid. maar het ging ook fout voor lopers op de halve marathon, en daar deed ik aan mee.  bekijk de kaart. iets voorbij het punt van 16 kilometer zie je dat deelnemers aan de halve marathon naar links moeten; ze moeten een lus maken....

het is gelukt, de marathon is volbracht

waar zal ik beginnen? bij het gevoel dat ik ben overreden door een tientonner? bij het laatste stuk naar de finish vanaf pak 'm beet 37 kilometer en ik om de tien passen wanhopig omhoog keek en hoopte op steun van een of ander opperwezen? bij het moment dat ik een stralende mrs in de armen viel? het lopen van de marathon , lieve mensen, is een eitje. in het begin. pas na 25, 30 kilometer kom je erachter dat je een onmenselijke prestatie aan het leveren bent. ruim een jaar geleden zei ik tegen mijn vrouw, aangestoken door enkele hardloopvrienden van mijn hardloopgroep social mile die de magische afstand van 42 kilometer en 195 meter hadden voltooid, dat ik ook een marathon wilde lopen. eentje maar. gewoon beginnen met trainen, de afstanden opbouwen, een beetje letten op eten en drinken, het aantal trainingen intensiveren met als slotakkoord één keer een marathon. hoe moeilijk kan het zijn? de voorbije twee maanden van mijn voorbereiding ging ik bijkans door een hel; ik kreeg allerle...

een mooi pr op mijn eerste halve marathon

de eerste stap is gezet. ik ben op de helft, een halve marathon staat achter mijn naam. nu de andere helft nog. gelukkig heb ik nog een dik jaar voor de boeg. afgelopen zaterdag mocht ik starten in bennekom en deelnemen aan de februariloop . ik kende het parcours niet en dacht: ik laat me verrassen. het dreigde vooral een verbijstering te worden; we gingen voor een groot deel door de bossen nabij de a12 en de grond was door de bevroren sneeuw spekglad. sporen van voertuigen waren keihard geworden en wie niet uitkeek liep kans op een vervelende blessure. slechts een gering aantal kilometers ging over een schoon fietspad. het was loodzwaar, durf ik te bekennen, terwijl ik al vijf oefenrondes van 21,1 kilometer in de benen had. wellicht had de teleurstelling die zich van mij meester maakte te maken met mijn verwachtingspatroon. vooraf hoopte ik een tijd onder de twee uur neer te zetten - het zou een mooie voorbereiding voor de stevensloop zijn, maar al na tien meter na de start zonk me...