Doorgaan naar hoofdcontent

rennen in het donker

we renden nog steeds in stilte. iedereen zat net als ik met zijn gedachten bij verre werelden. als een meester op schoolreisje telde ik de silhouhetten. ik telde er zes. donkere wolken trokken nog steeds snel van links naar rechts, geduwd door de oostenwind boven ons. deze passage komt uit het boek 'het blauwe uur' van hans koeleman. in dit boek vertelt hij over rennen in het donker en wat dat met je doet, of zou kunnen doen. nu de marathon van enschede met rasse schreden dichterbij komt, ontkom ik er niet aan soms ook voor dag en dauw op te staan, en te rennen in het donker. afgelopen zondag stond ik om 6.30 uur buiten; nauwelijks een kip op straat, afgezien van een taxi die een stapper naar huis bracht. ik stond er helemaal alleen voor, alleen ik en mijn muziek. ik zag mijn adem verdwijnen in de koude buitenlucht - ik voelde me even goochelaar en publiek tegelijk. volgens koeleman kan in het zwart
van de late nacht met een loper van alles gebeuren. (natuurlijk bestaat de kans dat een malloot je plotseling aanspreekt voor een vuurtje - je schrikt je de tandjes en dat bedoelt koeleman niet, maar laten we er gemakshalve even van uitgaan dat je op dit moment even alleen op de wereld bent.) en in het donker liggen mysterieuze ervaringen op de loer. ik liep zondag naar het oosten, de zon leek nog lang niet op te komen. ik was zo in trance dat ik niet eens doorhad dat het toch al een beetje licht werd. en toen gebeurde het. op het fietspad naast een provinciale weg en een fraaie bomenrij meende ik een beweging te zien. alsof iemand achter een boom wegdook. je denkt misschien, dat zie je toch? niet ik. tijdens het lopen heb ik vaak de neiging naar de grond te kijken en niet recht naar voren. ik was meteen op mijn hoede. ik ben weliswaar 1,95 meter lang en dus een grote gestalte in het donker, een held ben ik niet. maar wat te doen? inhouden? stoppen? geen optie, besloot ik. hardlopers stoppen niet, hardlopers lopen door. en wat bleek? ik had inderdaad geen schim gezien, maar een mens van vlees en bloed. ik was een plek genaderd waar een auto geparkeerd stond. de bestuurder was uitgestapt om te piesen. achter een boom. toen ik bij de auto was, trok de man op en vervolgde zijn weg. hij reed in een ford focus. ik schudde mijn hoofd en besloot mijn focus te verleggen. ik had nog drie kwartier te gaan. het blauwe uur - wat de loper bezielt. hans koeleman. prometheus bert bakker isbn 9789035142053
Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

corona in de achtertuin

hardlopen in coronatijd... wat een gedoe. ik loop met een grote boog om mensen heen, als het even kan alleen rechtuit -  iets voorbij de rotonde bij het pannenkoekenrestaurant van strijland in rheden weer terug en dat is dan weer 10 kilometer op de teller. ik vind het helegaar niks. bleib zu hause, restez à la maison, blijf thuis, houd 1,5 meter afstand van een ander. ik kan onze, overigens in deze tijd uitermate managementeske, premier mark rutte bijna niet meer horen. maar zolang de ziekenhuizen vol liggen en er mensen doodgaan, sommigen overlijden wel heel erg snel als je sociale media een beetje volgt, heb ik mijn bek te houden en afstand te bewaren. maar ik moet bewegen. dus dan maar naar de rotonde en weer huiswaarts. vorige week kreeg ik opeens een maffe inval - als mark rutte wil dat we à la maison restez-en , waarom dan niet hardlopen in mijn eigen achtertuin? ik kan lopen in een cirkel met een omtrek van 10 meter; dus dat zijn dan 1000 rondjes om 10 kilometer t...
Een reactie posten
Meer lezen

ken je die mop van die wedstrijd in utrecht?

stel: je traint voor de kwart marathon van utrecht . je hebt nog nooit verder gelopen dan 8 kilometer, dus die laatste 2,5 kilometer moeten op wilskracht. dat gaat je lukken, dat weet je. je hebt een ijzersterke wil, er staat publiek langs de kant, het is schitterend loopweer en je wordt toegejuicht door familie en vrienden. je dochtertje heeft zelfs een spandoek gemaakt. maar onderweg merk je dat er iets niet klopt. je kijkt op jouw hardloophorloge: het aantal kilometers loopt maar op en dat ene woord is in de verste verte niet te zien. het woord finish. nadien hoor je van iedereen om je heen dat je geen 10,5 kilometer hebt gelopen maar 15. onbestaanbaar, maar het gebeurt. het gebeurde zondag in utrecht. tweeduizend lopers zijn misleid. maar het ging ook fout voor lopers op de halve marathon, en daar deed ik aan mee.  bekijk de kaart. iets voorbij het punt van 16 kilometer zie je dat deelnemers aan de halve marathon naar links moeten; ze moeten een lus maken....
2 reacties
Meer lezen

het is gelukt, de marathon is volbracht

waar zal ik beginnen? bij het gevoel dat ik ben overreden door een tientonner? bij het laatste stuk naar de finish vanaf pak 'm beet 37 kilometer en ik om de tien passen wanhopig omhoog keek en hoopte op steun van een of ander opperwezen? bij het moment dat ik een stralende mrs in de armen viel? het lopen van de marathon , lieve mensen, is een eitje. in het begin. pas na 25, 30 kilometer kom je erachter dat je een onmenselijke prestatie aan het leveren bent. ruim een jaar geleden zei ik tegen mijn vrouw, aangestoken door enkele hardloopvrienden van mijn hardloopgroep social mile die de magische afstand van 42 kilometer en 195 meter hadden voltooid, dat ik ook een marathon wilde lopen. eentje maar. gewoon beginnen met trainen, de afstanden opbouwen, een beetje letten op eten en drinken, het aantal trainingen intensiveren met als slotakkoord één keer een marathon. hoe moeilijk kan het zijn? de voorbije twee maanden van mijn voorbereiding ging ik bijkans door een hel; ik kreeg allerle...
6 reacties
Meer lezen