houd eens 8 tellen je adem in. eitje, hè? wel, dit is precies de tijd die michel butter in amsterdam te lang nodig had om de olympische spelen in rio de janeiro te halen. het deed de uit mijn woonplaats afkomstige loopmaatje hedwig besluiten een petitie te starten. ze kreeg heel veel media-aandacht, onder wie van mij en van mijn collega's van rtv noord-holland, aangezien deze marathonloopster tegenwoordig in amsterdam woont. acht seconden, exact zoveel tellen had miranda boonstra uit nijmegen vier jaar geleden sneller moeten zijn om zich destijds voor de spelen in londen te plaatsen. de hardloopwereld valt intussen in de kwestie-butter over sportkoepel noc*nsf heen. die reageert stoïcijns: 'hardlopen is geen idols.' dat klopt. het publiek bepaalt niet wie wel en wie niet mag meedoen aan het mooiste sportevenement dat bestaat. dat dit slechts eens in de vier jaar plaatsvindt, draagt bij aan de status ervan. en dan steken acht tellen, geef ik toe, daar wel heel schril bij af. wat is acht seconden?, vraagt loopmaatje gaby zich af. lopers willen lopen, waar dan ook. hardloopschoenen gaan mee op vakantie, op zakenreis, bij een weekendje weg, de loopmaatjes zijn nooit ver weg. maar hoe dichtbij is een podium als je kwalificatie weliswaar voor het grijpen hebt, maar je arm reikt niet ver genoeg? boonstra en butter zijn momenteel beiden geblesseerd. weg spelen. hardlopen is een lover en een bitch ineen. veiligheid.nl becijferde niet zo lang geleden dat wij lopers honderdduizenden blessures oplopen. ik ga hier verder geen pleidooi houden voor minder strenge limieten voor topsporters of ze nu geblesseerd zijn of niet. dat doen anderen al. daarentegen begrijp ik miranda boonstra maar al te goed. 'ik ben wel klaar met dit stelsel', zegt ze op de website van omroep gelderland. morgen, op de laatste dag van maart is ze tussen 12.00 en 13.00 uur te gast bij radio gelderland. ik zou zeggen: luister. dat kan hier.
tv kijken vlak voor oud en nieuw is terugblikken. de lijstjes. de beste, de hoogste, de laagste, de diepste, de verste. maarten van der weijden, die kwam ver. maar niet ver genoeg. toch vind ik hem een held - de elfstedentocht zwemmen . welke idioot doet dat nou? van der weijden kwam in de laatste week van december op tv met dionne stax. ze blikten terug op dat knotsgekke avontuur. maarten handelt uit schuldgevoel; hij kreeg kanker en is er nog, anderen kregen kanker en wonen nu ergens boven. dat schuldgevoel, dat heb ik ook wel een beetje. waarom ben ik er nog wel en gingen die andere heren, samen met mij eind 1996, begin 1997 op zaal, dood? ik heb inmiddels drie hardloopwedstrijden voor het goede doel gelopen met een totale opbrengst van zo'n vijfduizend euro. ik ben een trots mens. voor de kwart marathon tijdens de halve marathon van egmond had ik me al ingeschreven toen van der weijden in zijn terugblik van 2018 langskwam. 'egmond' is op 13 januari. kijke
Ik luister zeker!
BeantwoordenVerwijderen