ja, jongens en meisjes. kom maar op met 'i told you so'. toegegeven. ik heb me kostelijk vermaakt tijdens mijn eerste trailrunwedstrijd. woensdag deed ik mee aan de rozendaalse veldloop. een spontane actie, ik was het niet van plan, ik zou 's avonds trainen met de hardloopgroep van social mile in arnhem. totdat ik dat berichtje op facebook zag: geen voorinschrijving, alleen 5 euro betalen bij de inschrijftent, even inlopen en gaan. 12 kilometer mul zand, met gemene klimmetjes, maar ook fijne afdalingen, smalle paden, hoog gras dat kietelt aan je benen. het moet een jaar of twee geleden zijn geweest dat ik kennismaakte met trailrunning; loopmaatje rinske uit huissen kwam vaker op het rozendaalse veld en wilde het me graag laten meemaken. ze had een bijzonder fraai parcours van 13 kilometer uitgestippeld. en ik genoot. wij genoten. zelfs toen rinske even de weg kwijt was en we moesten afsteken om het pad terug te vinden. dit jaar kwam er een tweede run in hetzelfde natuurgebied bij met een ander loopmaatje, corine: loopster uit arnhem die met recht de zelfgekozen bijnaam trailchick heeft. we liepen in pestweer, maar dat mocht de pret niet drukken. twee trainingen op het rozendaalse veld, die rozendaalse veldloop moest er maar eens van komen. en woensdag was het zover. op de fiets naar de start bij het kasteel in rozendaal, 5 euro lappen en even de spieren losmaken voor 12 kilometer zand- en bospaden, afgewisseld met pittige heuveltjes. de sfeer aan de start was ontspannen. niets wees erop dat het er na het startschot hard aan toe zou gaan. (de winnaar bij de mannen had voor de afstand nog geen 44 minuten nodig, ik kwam na 1 uur en 10 minuten over de streep.) één keer kwam ik van vermoeidheid in problemen. ik zag een stronk niet en ging bijna naar de grond. het moet een lachwekkend tafereel zijn geweest. ik kocht na mijn finish een blikje cola, dronk enkele slokken en pakte mijn opgeborgen fietssleutel voor het tochtje naar huis. voldaan trapte ik de kilometers weg, denkend aan deze mooie ervaring. dat ga ik vaker doen, zei ik tegen mezelf, beïnvloed door het feit dat het schitterend weer was en ik geen enkele modderpoel of waterplas had hoeven trotseren. want, ik houd niet zo van modder. van zand evenmin. dat laatste was het enige smetje op een heerlijke avond. toen ik onder de douche stapte waren mijn voeten zwart en de huidplooien tussen mijn tenen ook. (de foto links is een weergave van de gelderlander, de foto rechts is gemaakt door eric béatse.)
Reacties
Een reactie posten