de week voor een wedstrijd; ik kan zulke dagen wel schieten. ik leg mijn lichaam verplicht rust op, maar mijn hoofd wil maar één ding en dat is rennen. verder dan ooit en sneller dan nooit tevoren. gelukkig ben ik een goede scheidsrechter en het lukt me doorgaans vrij aardig het lichaam en het brein de strijdbijl te laten begraven.
een week voor een wedstrijd heb ik ook allerlei pijntjes. vooral in mijn linkerbeen. ik denk dat dit komt doordat dat been korter is. dat weet ik sinds vorige week. ik stond in mijn onderbroek voor mijn sportarts en hij constateerde droogjes: 'je staat scheef. wel eens geblesseerd geweest?' het antwoord was negatief - ik heb steunzolen, al vijftien jaar, schat ik. daarvoor had ik altijd last van mijn knieën en mijn rug, maar sinds ik zolen van de podotherapeut heb, zweef ik. (vorig jaar kreeg ik een nieuw paar, de zolen kostten 200 euro, de verzekeraar vergoedde ze niet.)
steunzolen. ik vond het altijd een vies woord en dat kwam niet per se door een zekere geurassociatie. ik dacht ook altijd dat hoogbejaarden steunzolen droegen, maar dat had vast en zeker te maken met het causale verband oma-steunkousen. thans ben ik helemaal om; geen kwaad woord meer over de meeste zelfstandignaamwoorden die met steun beginnen.
steunen daarentegen. daar wil ik nog wel iets over zeggen. hoewel ik loop op muziek, ik houd van afleiding onderweg, hoor ik tijdens wedstrijden alles wat om me heen gebeurt. voetstappen, het ophalen van neuzen, aanwijzingen van lopers en van publiek langs het parcours, zware ademhalingen en gesteun dus en ik heb daar een hekel aan (stop er dan mee, je hebt duidelijk slecht getraind, de taak te licht opgevat, je kunt helemaal niet hardlopen - oeps, cognitieve dissonatie), hoempapabandjes die de moed er proberen in te houden en wat al dies meer zij.
daar vind ik trouwens ook wat van: muzikanten langs de route. allemaal leuk en aardig en zo, maar het overkomt me altijd dat zo'n gezelschap mijn gehoorveld binnendringt en aan het tetteren slaat, terwijl ik op dat moment toevallig een heerlijke beat van mijn spotify-running-on-trackslijstje te pakken heb. je kunt het vergelijken met het moment waarop iemand op een snikhete wedstrijddag een tuinslang op je leegspuit, terwijl je een gelletje of banaan probeert weg te werken.
zo. genoeg geklaagd. tijd om een beetje aan zen te doen, rust mag dan goed zijn, van een week niet lopen kan ik behoorlijk nerveus worden. aan yoga (ook voor hardlopers naar het schijnt) heb ik een broertje dood. ik ga knijpen in mijn oude, vieze antistressbal. waar is dat ding?
stel: je traint voor de kwart marathon van utrecht . je hebt nog nooit verder gelopen dan 8 kilometer, dus die laatste 2,5 kilometer moeten op wilskracht. dat gaat je lukken, dat weet je. je hebt een ijzersterke wil, er staat publiek langs de kant, het is schitterend loopweer en je wordt toegejuicht door familie en vrienden. je dochtertje heeft zelfs een spandoek gemaakt. maar onderweg merk je dat er iets niet klopt. je kijkt op jouw hardloophorloge: het aantal kilometers loopt maar op en dat ene woord is in de verste verte niet te zien. het woord finish. nadien hoor je van iedereen om je heen dat je geen 10,5 kilometer hebt gelopen maar 15. onbestaanbaar, maar het gebeurt. het gebeurde zondag in utrecht. tweeduizend lopers zijn misleid. maar het ging ook fout voor lopers op de halve marathon, en daar deed ik aan mee. bekijk de kaart. iets voorbij het punt van 16 kilometer zie je dat deelnemers aan de halve marathon naar links moeten; ze moeten een lus maken....
chill out. komt helemaal goed :) ik heb een extra stressballetje als je het nodig hebt!
BeantwoordenVerwijderen