lopen doe je met je hoofd. je kunt denken dat je het met je benen doet, maar het zijn toch echt de hersenen die je benen in beweging zetten. maar hoe zorg je ervoor dat die benen in beweging blijven? naast goed eten en drinken (en daarmee bedoel ik ook drank en een vette hap op zijn tijd - overdreven gezond leven is ook een vak) is dat voor mij muziek. ik kan niet zonder. zonder muziek is hardlopen voor mij saai en verwordt het loopje tot een vorm van lanterfanterij. en waar loop ik dan op? wel, ik ben van het soort vuilnisbakkenras. daarover zometeen meer. eerst een aanloopje; ik doe het niet, maar ik zou kunnen rennen op klassieke muziek. ik weet zeker dat iedereen vooruitkomt op dit nummer van aram katsjatoerian, al zullen de meesten al na een minuut of twee hun tong op de schoenen hebben; veel langer duurt het nummer ook niet, want ook musici hebben moeite het tempo van deze in 1978 overleden armeense componist bij te houden. of wat te denken van dit nummer als cooling down? maar goed, klassiek onder het rennen is misschien iets te veel gevraagd. dat ik een veelvraat ben, blijkt wel uit mijn eigen muzieklijstje op spotify. op dat lijstje, dat ik overigens geregeld ververs, prijken namen als: laura branigan (wie? helaas, ook zij is morsdood), george baker selection (WTF!), kool and the gang, 10cc, snow patrol, t.a.t.u., r.e.m., pink (raise your glass MOET je echt horen onderweg), joe jackson, studio killers (bekend van serious request in 2011) en lily wood. (nick en simon komen ook voorbij, borsato en die bebrilde brabander niet.) natuurlijk zijn er lopers die rennen zonder muziek. ze geven de voorkeur aan de geluiden uit de natuur, van het verkeer (wel zo veilig, geef ik toe) of willen gewoon hun gedachten de vrije loop laten. als ík dat zou laten gebeuren, dan zouden mijn hersenen de regie op een verkeerde manier benutten en me dwingen te stoppen. op de helft of zelfs eerder. dat gaan we dus niet doen. mijn brein mag denken dat het de baas is, zodra de bovenkamer mijn benen in werking heeft gezet is het uit met de pret. nu jullie waarschijnlijk zitten te gniffelen om onderdelen van mijn muzikale voorkeur, zal ik jullie de oorzaak daarvan maar meteen uitleggen. het is de schuld van mijn vader. thuis 'dwong' hij me te luisteren naar geheime zenders. gelukkig is dit later redelijk op z'n hardlooppootjes terechtgekomen.
Reacties
Een reactie posten