wie de marathon wil lopen, moet kilometers maken. veel kilometers. de afstand van 42 kilometer en 195 meter boezemt me momenteel angst in, zelfs al is mijn wedstrijd pas in april volgend jaar. ik zit qua afgelegde kilometers aan een stuk op de helft. ik heb al een stuk of wat halve marathons in de benen - twee wedstrijden en de rest zijn trainingen. ik moet zeggen dat mijn laatste training (gisteren, 22,48 kilometer langs de rijn) me weinig zelfvertrouwen heeft gegeven; het was zwaar. ik vond het warm, ik moest in het begin tot voorbij oosterbeek voornamelijk klimmen en onderweg was ik blij dat ik even kon stoppen om een chocoladepowerreep naar binnen te werken. gelletjes gaan er 'floep' zo in, maar zo'n energiereep is letterlijk taaie kost. het lukt me niet zo'n monster al joggend bij 6 minuten per kilometer weg te krijgen. dus druk ik op de pauzeknop van mijn hardloophorloge, ga een beetje ijsberen of rekken en strekken, onderwijl kauwend op iets wat qua structuur veel weg heeft van rubber, maar toch redelijk smaakvol is. gelukkig had ik op mijn vrije vrijdag genoeg water mee om de reep te kunnen wegspoelen. eenmaal thuis was ik blij dat het erop zat, de laatste acht kilometer had ik keihard moeten werken. na een uur of wat kreeg ik plotseling last van mijn keel en dan weet ik: ik word verkouden. ik ga sowieso nooit zonder zakdoeken van huis en tijdens het hardlopen zoekt mijn neus veelvuldig de conversatie met een echte stoffen snottendoek, maar tijdens het lopen had ik geen argwaan. ach, achteraf kijk je een koe in de kont. weet je wat ik eigenlijk wel fijn vind aan verkouden zijn cq. worden? ik heb een excuus voor een wandeling naar de slijter voor een fles echte, friese berenburg; in een week van verkouden zijn kieper ik met gemak een liter naar binnen - gelukkig heb ik voorlopig geen hardloopwedstrijden.
Reacties
Een reactie posten