hardlopen voor de leuk

au. mijn tepels. bloed. een beetje maar, hoor. maar mijn tepels bloeden. een loopje van ruim zestien kilometer in de regen in een verkeerd tenue. een beginnersfout. het begon ongeveer na een kilometer of elf. ik voelde het hardloopshirt onder mijn regenjasje al wat schuren . het rondje ging lekker en dat bleef ook zo tijdens het ongemak. dus ging ik gewoon verder; we gaan niet stoppen, omdat we iets voelen wat niet levensbedreigend maar hooguit ongemakkelijk is - een afspraak die ik met mezelf heb gemaakt. ik moest ook doorlopen, want ik wilde naar huis. naar de chocolademelk en de doucheruimte. helaas was het water uit de douchekop dat over mijn tepels stroomde iets te warm, maar ik kon een kreet van pijn onderdrukken. ik zing niet onder de douche, waarom wel schreeuwen? er zijn overigens speciale tepelpleisters op de markt om een 'runners nipplegate' te voorkomen (gewone pleisters zijn vaak beter) en het van tevoren insmeren van de tepels met vaseline schijnt ook te helpen...

wie niet op hetzelfde niveau wil blijven hangen, moet aan intervaltraining doen. zeggen de hardloopgoeroes. probleem: ik heb een hekel aan intervaltraining. ik ben een diesel die één tempo prefereert. heb ik tijdens een duurloop van 18 kilometer een verval van een halve minuut tussen de rapste en langzaamste kilometer, dan vind ik dat veel. ik ben van de regelmaat. maar door al die dieselloopjes ontdek ik dat ik inboet aan snelheid en ik zal toch een bepaald tempo in de benen moeten hebben om die afstand van 42.195 meter in een redelijk tempo te volbrengen; ik heb uitgerekend dat ik voor een eindtijd van 4:30 uur (ja, dat is mijn streeftijd) gemiddeld 6:25 minuten per kilometer nodig heb. normaal gesproken is dat een tempo waarbij ik zou omvallen, maar ben ik nog steeds een grote jongen na vierenhalf uur? ik heb geen flauw benul. mijn verste afstand liep ik een dikke week geleden in nijmegen, 21.2 kilometer. daar moet dus nog dezelfde afstand bij. toch maar intervallen? om wat aan mij...

lopen doe je met je hoofd. je kunt denken dat je het met je benen doet, maar het zijn toch echt de hersenen die je benen in beweging zetten. maar hoe zorg je ervoor dat die benen in beweging blijven? naast goed eten en drinken (en daarmee bedoel ik ook drank en een vette hap op zijn tijd - overdreven gezond leven is ook een vak) is dat voor mij muziek. ik kan niet zonder. zonder muziek is hardlopen voor mij saai en verwordt het loopje tot een vorm van lanterfanterij. en waar loop ik dan op? wel, ik ben van het soort vuilnisbakkenras. daarover zometeen meer. eerst een aanloopje; ik doe het niet, maar ik zou kunnen rennen op klassieke muziek. ik weet zeker dat iedereen vooruitkomt op dit nummer van aram katsjatoerian, al zullen de meesten al na een minuut of twee hun tong op de schoenen hebben; veel langer duurt het nummer ook niet, want ook musici hebben moeite het tempo van deze in 1978 overleden armeense componist bij te houden. of wat te denken van dit nummer als cooling down? maar...

een halve marathon is de helft van de hele. daarom heet zoiets ook een halve marathon. wie een hele marathon (42,195 meter) wil lopen, moet een halve (21,100 meter) in de benen hebben. en meer. ik heb sinds gisteren twee officiële halve marathons op mijn palmares. de eerste ging in 1 uur en 56 minuten, de tweede boven de 2 uur. en die tweede, die doet de twijfel toeslaan. die tweede, de stevensloop , die was zwaar. die was kak, ruk, geef het beestje maar een naam. het was koud en het waaide hard. op het moment dat je wind mee moest hebben, zat het tegen. weinig publiek onderweg en op de bemmelsedijk stonk het naar hamburgers - fijn voor al die gezonde lopers; niemand gaat voor de lol naar een wildvreemde zwaaien en roepen als je binnen aan de koffie kunt met cake en studio sport of kolonisten van catan. ik was niet de enige die last had van de wind, gelukkig maar. gemopper na afloop alom, maar ook trots want je had het geflikt. de stevensloop werd voor de eerste keer gehouden. ruim 700...

als jullie hardlopen, kijken jullie dan ook om je heen? bewonderen jullie de omgeving? toen ik onlangs in mijn eigen stad arnhem een beetje te nadrukkelijk niet voor me keek maar staarde naar iets anders, viel ik. niet echt hard, maar ik viel wel. schaafwonden aan beide handpalmen en de linkerknie en een deuk in mijn ego waren mijn deel. waarom ik viel? een bloedmooie hardloopster kwam me tegemoet… in ons land zijn ruim driehonderdduizend mensen visueel beperkt, van wie verreweg de meesten slechtziend zijn. de rest is blind, ziet niks, nakkes, nada. onder deze mensen zijn ook hardlopers. stel je voor: (bijna) geen hand voor ogen kunnen zien, maar wel rennen. zou jij overeind blijven? ik werd deze week getroffen door een artikel in het blad losse veter over de hardloopclub running blind . die is in 2007 opgericht door sporters met een visuele beperking, mensen die de lopers onderweg begeleiden en een kliniek, gespecialiseerd in oogziekten. je moet het maar durven: voluit gaan met al...

een wandeling. in het bos. bij rozendaal. eikenbladeren van afgelopen jaar die vergaan. takken. omgevallen boompjes. insecten. bandensporen van mountainbikes. mensen met honden. hallo. dag, dag. mooi weertje hè? vogels fluiten. en dan. opeens. au! pijn. heel, heel kort. maar pijn. in de dikke teen van mijn rechtervoet. ik heb iets in mijn sandaal, zeg ik tegen mijn vrouw. ik doe de teva uit, haal hinkelend mijn rechterhand door de sandaal. niets. de wandeling gaat verder. de pijn neemt af maar blijft hinderlijk. zullen we een softijsje nemen, vraag ik. de eerste van het jaar. mijn vrouw en ik nemen er een in velp. ik met chocoladetopping, mijn vrouw met aardbeiensiroop. dan naar huis. lopen door het huis gaat moeilijk. ik denk aan komende zondag. de halve marathon. de stevensloop. ruk. kak. eerst eten. en boer zoekt vrouw. de tv show. andré rieu bij ivo niehe. 'boeien'. ik wacht geen minuut langer nu. een zwarte punt. onder de huid. een splinter. sterilon. heet water. een spel...

de week voor een wedstrijd; ik kan zulke dagen wel schieten. ik leg mijn lichaam verplicht rust op, maar mijn hoofd wil maar één ding en dat is rennen. verder dan ooit en sneller dan nooit tevoren. gelukkig ben ik een goede scheidsrechter en het lukt me doorgaans vrij aardig het lichaam en het brein de strijdbijl te laten begraven. een week voor een wedstrijd heb ik ook allerlei pijntjes. vooral in mijn linkerbeen. ik denk dat dit komt doordat dat been korter is. dat weet ik sinds vorige week. ik stond in mijn onderbroek voor mijn sportarts en hij constateerde droogjes: 'je staat scheef. wel eens geblesseerd geweest?' het antwoord was negatief - ik heb steunzolen, al vijftien jaar, schat ik. daarvoor had ik altijd last van mijn knieën en mijn rug, maar sinds ik zolen van de podotherapeut heb, zweef ik. (vorig jaar kreeg ik een nieuw paar, de zolen kostten 200 euro, de verzekeraar vergoedde ze niet.) steunzolen. ik vond het altijd een vies woord en dat kwam niet per se door ee...