ik zei de avond ervoor dat ik een zere keel had. dat betekent bij mij verkouden worden. de kop vol snot, evenals de longen en die geelgroene troep moet eruit.
tissues, dampo, citrosan, berenburg van weduwe joustra (in willekeurige volgorde). ik noem het kill en attack.
ik had vandaag uitgetrokken voor mijn laatste lange duurloop (ongeveer 30 kilometer) als voorbereiding op rotterdam. daarna zou het afbouwen beginnen; nog steeds trainen, maar minder kilometers, hooguit nog een keer een loopje van 20 kilometer ergens volgende week of in het begin van de week daarop.
ik zag de weersverwachting voor deze vrijdag en besloot donderdag te gaan. met mijn zere keel en de hoestbuien van woensdag.
ik ging woensdagavond naar bed met een fikse laag dampo op de borst en onder mijn neus. ik sliep als een roos.
ik maakte me donderdagmorgen voor het vertrek vooral druk om mijn linkerknie. in deze maanden van serieuze trainingen komen er af en toe van die steekjes in, alsof iemand letterlijk een speldenprik uitdeelt en dat dan meerdere na elkaar.
ik was natuurlijk niet gek, dus ik besloot mijn lange duurloop zo simpel mogelijk te maken: in één lijn naar halverwege en daarna via dezelfde weg terug. als ik het onderweg tot het keerpunt te kwaad zou krijgen met mijn longen en/of mijn neus dan kon ik rechtsomkeert maken.
er gebeurde niets.
ik voelde in het begin mijn linkerknie wel een beetje, maar die steekjes ebden heel snel weg. voor ik het in de gaten had was ik op het keerpunt. onderweg naar dat punt - de groenendaalseweg die je naar loenen brengt - was ik enkele hardlopers, tourfietsers (een van hen had een lekke band) en een loonwerker tegengekomen, en niet te vergeten in het nationaal park veluwezoom een kudde grazende schotse hooglanders.
in de tussentijd raasde het verkeer links van mij op de a50 tussen arnhem en apeldoorn me met een rotgang voorbij.
ik moest denken aan de oostvaardersplassen.
ik peuzelde op het keurpunt een banaan op en zette de pas er weer in. ik voelde me eigenlijk kiplekker. ik had twee zakdoeken nat van het snot (tissues meenemen is zeer onhandig, waar laat je ze zonder de natuur ermee lastig te vallen), maar ik had niet één keer gehoest. zelfs niet toen ik terug was bij de voordeur.
de laatste kilometers kreeg ik niet cadeau - dat zal tijdens de marathon na 30 kilometer niet anders zijn, maar ik was tevreden. ik was verkouden en had bijna 29 kilometer voltooid in een gemiddelde van 6'32 per kilometer.
ja hardlopers, er zijn ook recreanten onder ons.
inmiddels pel ik mineola's, drink ik gemberthee en berenburg en blaf ik als de hond van de buren.
er is een griepgolf aan de gang in ons land. ik heb geen griep, ik ben slechts verkouden.
ziek zijn is een mindset.
op 8 april sta ik aan de start van de marathon van rotterdam.
dat!
tissues, dampo, citrosan, berenburg van weduwe joustra (in willekeurige volgorde). ik noem het kill en attack.
ik had vandaag uitgetrokken voor mijn laatste lange duurloop (ongeveer 30 kilometer) als voorbereiding op rotterdam. daarna zou het afbouwen beginnen; nog steeds trainen, maar minder kilometers, hooguit nog een keer een loopje van 20 kilometer ergens volgende week of in het begin van de week daarop.
ik zag de weersverwachting voor deze vrijdag en besloot donderdag te gaan. met mijn zere keel en de hoestbuien van woensdag.
ik ging woensdagavond naar bed met een fikse laag dampo op de borst en onder mijn neus. ik sliep als een roos.
ik maakte me donderdagmorgen voor het vertrek vooral druk om mijn linkerknie. in deze maanden van serieuze trainingen komen er af en toe van die steekjes in, alsof iemand letterlijk een speldenprik uitdeelt en dat dan meerdere na elkaar.
ik was natuurlijk niet gek, dus ik besloot mijn lange duurloop zo simpel mogelijk te maken: in één lijn naar halverwege en daarna via dezelfde weg terug. als ik het onderweg tot het keerpunt te kwaad zou krijgen met mijn longen en/of mijn neus dan kon ik rechtsomkeert maken.
er gebeurde niets.
ik voelde in het begin mijn linkerknie wel een beetje, maar die steekjes ebden heel snel weg. voor ik het in de gaten had was ik op het keerpunt. onderweg naar dat punt - de groenendaalseweg die je naar loenen brengt - was ik enkele hardlopers, tourfietsers (een van hen had een lekke band) en een loonwerker tegengekomen, en niet te vergeten in het nationaal park veluwezoom een kudde grazende schotse hooglanders.
in de tussentijd raasde het verkeer links van mij op de a50 tussen arnhem en apeldoorn me met een rotgang voorbij.
ik moest denken aan de oostvaardersplassen.
ik peuzelde op het keurpunt een banaan op en zette de pas er weer in. ik voelde me eigenlijk kiplekker. ik had twee zakdoeken nat van het snot (tissues meenemen is zeer onhandig, waar laat je ze zonder de natuur ermee lastig te vallen), maar ik had niet één keer gehoest. zelfs niet toen ik terug was bij de voordeur.
de laatste kilometers kreeg ik niet cadeau - dat zal tijdens de marathon na 30 kilometer niet anders zijn, maar ik was tevreden. ik was verkouden en had bijna 29 kilometer voltooid in een gemiddelde van 6'32 per kilometer.
ja hardlopers, er zijn ook recreanten onder ons.
inmiddels pel ik mineola's, drink ik gemberthee en berenburg en blaf ik als de hond van de buren.
er is een griepgolf aan de gang in ons land. ik heb geen griep, ik ben slechts verkouden.
ziek zijn is een mindset.
op 8 april sta ik aan de start van de marathon van rotterdam.
dat!
Reacties
Een reactie posten