hardlopen voor de leuk

houd eens 8 tellen je adem in. eitje, hè? wel, dit is precies de tijd die michel butter in amsterdam te lang nodig had om de olympische spelen in rio de janeiro te halen. het deed de uit mijn woonplaats afkomstige loopmaatje hedwig besluiten een petitie te starten. ze kreeg heel veel media-aandacht, onder wie van mij en van mijn collega's van rtv noord-holland , aangezien deze marathonloopster tegenwoordig in amsterdam woont. acht seconden, exact zoveel tellen had miranda boonstra uit nijmegen vier jaar geleden sneller moeten zijn om zich destijds voor de spelen in londen te plaatsen. de hardloopwereld valt intussen in de kwestie-butter over sportkoepel noc*nsf heen. die reageert stoïcijns: 'hardlopen is geen idols.' dat klopt. het publiek bepaalt niet wie wel en wie niet mag meedoen aan het mooiste sportevenement dat bestaat. dat dit slechts eens in de vier jaar plaatsvindt, draagt bij aan de status ervan. en dan steken acht tellen, geef ik toe, daar wel heel schril bij...

nog iets langer dan drie weken voor de grote dag, voor velen van jullie die de uitdaging in rotterdam aangaan, is die grote dag nog dichterbij. het stemt mij wat droevig. alsof ik besef dat de reis die ik met jullie samen beleef tot een einde komt. dat we uit elkaar gaan maar wel als goede vrienden die het elkaar bij de notaris vooral niet al te moeilijk willen maken, gewoon elkaar gedag zeggen. dag, tot ziens, adieu, het ga je goed (zoals herman van veen het ooit zo mooi verwoordde). ik heb mijn laatste dertiger gelopen en dat betekent dat de loopjes nu korter worden. en dan weet je het: je wilt lopen, rennen, sprinten, maar je mag niet. alles in je getrainde lijf wil vooruit, maar je mag niet. je moet rust houden, je krachten sparen, zorgen dat je uitgerust aan de start staat. en dan twijfel. heb ik wel genoeg gedaan, moet ik niet nog één keer heel lang of heel ver, is het echt goed zo? wat als mijn conditie na 34 kilometer opeens op is, zoals een batterij opeens leeg kan zijn, of ee...

vandaag liep ik mijn laatste dertiger voor de marathon van enschede . vooraf had ik uitgerekend, dat de route tussen de voordeur en station lent (via de zevenheuvelenweg ) 34 kilometer zou zijn. groot was mijn teleurstelling toen na mijn duurloop mijn sporthorloge van nike aangaf dat de afstand 31,75 kilometer was. ik had 3 uur en 38 minuten gelopen. dat was een gemiddelde van 6'53 minuten per kilometer. nog nooit was ik zo langzaam geweest. wat een kutgenerale! maar dit kon niet; had ik vooraf de afstand niet goed berekend? nee, zo stellig durf ik wel te zijn. natuurlijk ging het de laatste kilometers vanaf de berg en dalseweg in nijmegen tot de meet niet gemakkelijk. maar dit? thuis besloot ik de splits te bekijken. en ha! de gps had me na 23 kilometer even in de steek gelaten. ik deed over 1 kilometer ruim 19 minuten. ik had niet 31,75 kilometer gelopen, maar gewoon 34! ik haalde opgelucht adem. mijn verste trainingsafstand voor enschede was toch geslaagd. ik geloof dat ik maar...

het leven is een kwestie van vallen en opstaan. dat is met hardlopen niet anders. loopmaatje h. viel vandaag, gelukkig valt de schade mee. het zal je maar gebeuren: drie weken voor de marathon van rotterdam moet je afhaken door een stom ongelukje. h. staat op 10 april gewoon aan de start, mits er verder geen rare dingen gebeuren. succes h! loopmaatje c. doet niet mee aan rotterdam, zij heeft andere interesses: trailroutes lopen. maar zij gaat momenteel daadwerkelijk met ups and downs door het leven. vanmorgen liepen we samen een rondje van ruim 12 kilometer. dat vond ze fijn, zei ze vooraf en ze herhaalde het na afloop. wie in de put zit, doet er goed aan te bewegen dan wel te sporten, zegt bijvoorbeeld de hardlopende psychiater bram bakker . c. had een soortgelijke tip gehad: ga niet op de bank zitten, je komt er niet meer vanaf. en dus blijft ze rennen. (en ze kan onderweg nog gewoon kletsen ook.) lang geleden maakte ik een soort van crisis door, nou ja crisis, ik zal het niet erger ...

we renden nog steeds in stilte. iedereen zat net als ik met zijn gedachten bij verre werelden. als een meester op schoolreisje telde ik de silhouhetten. ik telde er zes. donkere wolken trokken nog steeds snel van links naar rechts, geduwd door de oostenwind boven ons. deze passage komt uit het boek 'het blauwe uur' van hans koeleman. in dit boek vertelt hij over rennen in het donker en wat dat met je doet, of zou kunnen doen. nu de marathon van enschede met rasse schreden dichterbij komt, ontkom ik er niet aan soms ook voor dag en dauw op te staan, en te rennen in het donker. afgelopen zondag stond ik om 6.30 uur buiten; nauwelijks een kip op straat, afgezien van een taxi die een stapper naar huis bracht. ik stond er helemaal alleen voor, alleen ik en mijn muziek. ik zag mijn adem verdwijnen in de koude buitenlucht - ik voelde me even goochelaar en publiek tegelijk. volgens koeleman kan in het zwart van de late nacht met een loper van alles gebeuren. (natuurlijk bestaat de...