hardlopen voor de leuk

urine afstaan, buisjes met bloed in de centrifuge, plakkers op borst en rug, een tang in de zij, een blaastest alsof de politie je bij de lurven heeft en zo hard mogelijk rennen op de loopband, terwijl je bent vastgesnoerd aan allerlei draden. spannend hoor, zo'n sportmedisch onderzoek op papendal . vooral de uitkomst, want je sportleven hangt ervan af. althans, het mijne. want ik wil een marathon lopen. eentje maar. maar is dat verstandig als je leukemie hebt gehad en statines slikt, je vader ouderdomssuiker onder de leden heeft en ook nog eens rondloopt met een drievoudige by-pass en je moeder tot overmaat van ramp kampt met hoge bloeddruk? kak. ik wil zo graag. de sportarts die me op papendal onder handen neemt, heeft oei als achternaam. kak. eerst piesen in een potje, een vragenlijst invullen en babbelen met oei. aardige man, hij is kleiner dan ik; ik schat dat ik een jaartje of twee ouder ben, maar die halfbloedjes worden alleen maar knapper als ze ouder worden. kom op v...

wat kan het soms moeizaam gaan. ik had me vorige week voorgenomen mijn waterzak te testen, ik had nog nooit daarmee gelopen; de afstanden die ik tot nu toe gewend was, kon ik toe met wat water of sportdrank uit een belt, aangevuld met een of twee gelletjes. maar nu het menens is en ik richting de dertig kilometer moet vanwege de marathon, volstaan zulke kleine flesjes niet meer. ik had bij decathlon een goedkope waterzak besteld, gewoon om te voelen of ik er mee overweg kon, de kritieken van de leden van mijn hardloopgroep op facebook waren positief en dus waagde ik het erop. bestelling gedaan via het internet, meteen na aflevering de zak gevuld met water, overtollig lucht uit de zak geknepen tegen het klotsen (want dat was een van de adviezen), het slangetje naar buiten geleid en naar buiten met dat ding. het is wennen. je voelt de waterzak niet, zoals ook was gesuggereerd door ervaringsdeskundigen. maar blijkbaar had ik niet alle lucht uit de zak gewreven: bij elke stap leek het al...

we hebben allemaal wel eens een moment dat het niet zo goed gaat: je voelt je niet lekker, hebt een pijntje hier en daar, de laatste training ging ruk, redenen genoeg om de runners in een hoek te smijten. en toch rapen we die schoenen weer op, trekken ze aan en gaan rennen. maar soms... ik heb eigenlijk zelden een probleem om gemotiveerd te blijven. en is dat probleem er toch, dan denk ik aan mijn twee helden - mensen die mij inspireren als ik het even niet meer zie zitten. ze zijn mijn adrenaline en endorfine, mijn extrinsieke motivatie. sommigen van jullie zullen weten dat ik in een vorig leven ' ernstig ziek ' ben geweest. niet dat ik me daardoor nu specialer voel dan anderen, dat recht heb ik ook helemaal niet. maar ik weet wel wat onzekerheid is, dat je het lang niet altijd cadeau krijgt. met hardlopen is het niet anders. je moet er soms keihard voor werken. op de momenten dat magere hein zijn steeples en waterbakken plaatst voor mij, hindernissen die steeds hoger lijk...

de eerste stap is gezet. ik ben op de helft, een halve marathon staat achter mijn naam. nu de andere helft nog. gelukkig heb ik nog een dik jaar voor de boeg. afgelopen zaterdag mocht ik starten in bennekom en deelnemen aan de februariloop . ik kende het parcours niet en dacht: ik laat me verrassen. het dreigde vooral een verbijstering te worden; we gingen voor een groot deel door de bossen nabij de a12 en de grond was door de bevroren sneeuw spekglad. sporen van voertuigen waren keihard geworden en wie niet uitkeek liep kans op een vervelende blessure. slechts een gering aantal kilometers ging over een schoon fietspad. het was loodzwaar, durf ik te bekennen, terwijl ik al vijf oefenrondes van 21,1 kilometer in de benen had. wellicht had de teleurstelling die zich van mij meester maakte te maken met mijn verwachtingspatroon. vooraf hoopte ik een tijd onder de twee uur neer te zetten - het zou een mooie voorbereiding voor de stevensloop zijn, maar al na tien meter na de start zonk me...

ken je dat? dat je ooit hebt geroepen, misschien wel heel hard, dat je iets niet ging doen, omdat je er zeker van was dat het een krankzinnig idee was? dat laatste is nog steeds het geval en toch ga ik het proberen: een marathon lopen. waarom vraag je misschien. i don't know. misschien wel omdat ik denk dat ik een lafaard ben. een lafaard? check. en wel hierom. toen ik ruim drie jaar geleden begon met rennen, zei ik: ik ga niet verder dan tien kilometer. en toen ik uiteindelijk tien in de benen had, dacht ik: ach, misschien is vijftien kilometer ook wel te doen. ik deed vorig jaar mee aan de zevenheuvelenloop in nijmegen. die is vijftien kilometer lang. daarvoor had ik al twee keer meegedaan aan een wedstrijd over tien engelse mijlen: de cascaderun in hoogeveen en de bridge to bridgeloop in mijn woonplaats arnhem . tien engelse mijlen, ruim zestien kilometer. nog nooit rende ik zo ver... een halve marathon is maar vijf kilometer verder, zei iemand. ik was inmiddels lid v...