het is gelukt, de marathon is volbracht

waar zal ik beginnen? bij het gevoel dat ik ben overreden door een tientonner? bij het laatste stuk naar de finish vanaf pak 'm beet 37 kilometer en ik om de tien passen wanhopig omhoog keek en hoopte op steun van een of ander opperwezen? bij het moment dat ik een stralende mrs in de armen viel? het lopen van de marathon, lieve mensen, is een eitje. in het begin. pas na 25, 30 kilometer kom je erachter dat je een onmenselijke prestatie aan het leveren bent. ruim een jaar geleden zei ik tegen mijn vrouw, aangestoken door enkele hardloopvrienden van mijn hardloopgroep social mile die de magische afstand van 42 kilometer en 195 meter hadden voltooid, dat ik ook een marathon wilde lopen. eentje maar. gewoon beginnen met trainen, de afstanden opbouwen, een beetje letten op eten en drinken, het aantal trainingen intensiveren met als slotakkoord één keer een marathon. hoe moeilijk kan het zijn? de voorbije twee maanden van mijn voorbereiding ging ik bijkans door een hel; ik kreeg allerlei lichamelijke klachten, sommige vaag, andere minder vaag, maar ze gingen alle in mijn hoofd zitten. mijn rechterbeen voelde als een vreemd voorwerp aan mijn bekken, ik voelde zenuwen razendsnel heen en weer gaan, tot het moment dat ik dacht dat ik in brand stond. de laatste anderhalve week had die pijn zich naar mijn linkerbeen verplaatst. de prikkels hadden plaatsgemaakt voor letterlijke pijnscheuten. ik dacht warempel dat ik geblesseerd was, dat ik een spierscheuring zou oplopen. tot zondagochtend. ik had prima geslapen en ik voelde een vreemd soort rust in mijn lichaam. de mrs had me de avond ervoor bemoedigend toegesproken, op een manier die deed vermoeden dat ze kampioenen had opgeleid. ik moest zondagmorgen aan de ontbijttafel omstreeks een uur of zes denken aan de wijze woorden van enkele vrienden op facebook in de voorbije weken: robert jan, hedwig, wendy, kaschenka, ferwin, ria. wat kon er misgaan? ik ging het gewoon doen. de eerste 14 kilometer liep ik mee met een groepje dat met 2 hazen was vertrokken op een eindtijd van 4 uur en 30 minuten. voor de getrainde marathoncracks onder jullie een tijd om je voor te schamen, voor mij een tijd die ik een jaar lang op mijn harde schijf had bewaard. het hoefde niet snel, het hoefde slechts tot de finish. de groep verdween langzaam maar zeker uit het zicht en eerder dan me lief was, was mijn eigen wedstrijd begonnen. mijn linkerbeen begon daadwerkelijk na 23, 24 kilometer te protesteren, het tempo zakte weg, maar ik weigerde te gaan wandelen. van wandelen komt stilstand. dat nooit. het werd zwaarder en zwaarder en het leek of er geen einde aan kwam. publiek langs de kant, vooral social miler babette met de door haar en haar dochtertje gemaakte aanmoedigingsborden bij het 40-kilometerpunt, en de liefdevolle stem van suus die zich in mijn kop had genesteld droegen me naar de finish. bij het stilstaan schoot de kramp ogenblikkelijk in mijn beide benen, vreemd genoeg was ik snel op adem - ik voelde me niet eens moe. suus overhandigde een flesje chocomel en voorbij de hekken viel deze oude man haar, met een medaille om de hals, in de armen. terwijl ik naar de auto strompelde om me om te kleden en snel naar huis te kunnen met suus achter het stuur, werd ik opgewacht door de lopers van mijn hardloopgroep in arnhem social mile, onder wie karel (links op de foto). 'ik heb iets voor jou', sprak hij, en hij bleek een symbolische cheque van ruim 560 euro bij zich te hebben. voor stichting leukemie, de organisatie waarvoor ik vorig jaar als ex-patiënt de dam tot damloop liep. het was mijn mooiste marathon ooit. mijn eerste en mijn laatste. vele marathonlopers zeggen dat er na de eerste een tweede komt en dat het dus niet bij deze ene blijft. dat zullen we nog wel eens zien!