meer dan een half jaar heb ik niet geschreven op hardlopenvoordeleuk. ik had niets te vertellen op hardloopgebied; er waren geen speciale loopjes. wat ik nu ga vertellen, is wel speciaal. goed nieuws is het niet.
mijn laatste wedstrijd van 2019 speelde zich af in september in mijn woonplaats. de posbankloop is zo ongeveer in mijn achtertuin en het is een mooie loop. er zit voor de deelnemers aan de 15 kilometer een venijnige klim in, maar we weten allemaal: we gaan ook weer naar beneden.
voor ik van start kon, keek ik naar de finish van de 6 kilometer en opeens werd ik bij de arm gepakt. ik keek in het vrolijke gezicht van een collega, een glimlach van oor tot oor. ze had heerlijk gelopen en wenste me veel succes. ze zou naar me zwaaien bij het begin van de klim, die naar de zijpenberg. dat 'toezwaaipunt' is niet ver van het huis waar ze woont met haar partner en dochtertje.
ik zag haar na enkele minuten lopen inderdaad en ik stak mijn linkerhand omhoog. 'alles oké, gaat goed'; het universele gebaar van hardlopers.
ik liep die dag lekker, het was wel erg koud en nat, maar mijn vrouw gaf me bij de finish een warme jas en de wandeling naar onze voordeur (en de warme douche) zou hooguit vijf minuten duren.
eind december gingen mijn vrouw en ik naar lissabon voor de kerst. ik werd vijftig en wilde niet thuis zijn. wel had ik me in de tussentijd aangemeld voor de halve marathon van amsterdam, in oktober. en ik dacht: ik ga weer lopen voor stichting leukemie. deze stichting doet belangrijk werk en ik leef sinds eind 1996 in blessuretijd.
ik besloot een tikkiemarathon te houden, uiteindelijk werden het twee rondes; met een tikkie kun je gemakkelijk geld overmaken en als gulle gever beslis je zelf hoeveel dat is. ik strooide mijn inzameling rond op sociale media, mailde mijn collega's en mijn inspanningen werden rijkelijk beloond.
ik kreeg van bijna zestig mensen een storting - 710,50 euro was het resultaat. ik was blij met de opbrengst en die stort ik binnenkort op de rekening van de stichting.
waarom dit blog de titel 'verdriet' heeft? daar kom ik nu op. tijdens de inzameling bereikte mij het trieste bericht dat de collega die naar me zwaaide tijdens de posbankloop ernstig ziek is, heel erg ziek. na terugkomst uit lissabon nam ik meteen contact met haar op en we hebben ruim een week later gewandeld en gepraat. ik wil er voor haar zijn en heb die boodschap, geloof ik, goed kunnen overbrengen.
een dag na onze ontmoeting voelde ik me heel erg verdrietig en het waarom kwam snoeihard bij me binnen. na jaren van struisvogelpolitiek besef ik waarom ik de afgelopen jaren geld heb geklopt uit de portemonnees van vrienden, bekenden, familie en collega's: het is een allesverscheurend schuldgevoel waar ik als overlever van (bloed)kanker sinds mijn remissie mee blijk te worstelen. waarom ben ik er nog en anderen niet meer?
deze levensvraag maakt me woester dan woest en verdrietiger dan verdrietig. en het antwoord op die vraag? ik heb me al die jaren willen bewijzen. ik leefde nog, anderen hadden dat fortuin niet en geld inzamelen is mijn boetedoening.
mogelijk kom ik ooit tot inkeer, maar de slotsom is voor mij ondraaglijk en leidt er toe dat ik geen inzamelingen meer doe voor bijzondere hardloopevenementen. amsterdam is de laatste geweest. ik kan niet meer. het is genoeg.
lieve loopmaatjes, ik wens jullie een geweldig 2020 toe. maar vooral: heb elkaar lief, houd elkaar stevig vast. loop niet altijd hard, maar sta ook stil bij wat je hebt.
mijn laatste wedstrijd van 2019 speelde zich af in september in mijn woonplaats. de posbankloop is zo ongeveer in mijn achtertuin en het is een mooie loop. er zit voor de deelnemers aan de 15 kilometer een venijnige klim in, maar we weten allemaal: we gaan ook weer naar beneden.
een glimlach van oor tot oor
voor ik van start kon, keek ik naar de finish van de 6 kilometer en opeens werd ik bij de arm gepakt. ik keek in het vrolijke gezicht van een collega, een glimlach van oor tot oor. ze had heerlijk gelopen en wenste me veel succes. ze zou naar me zwaaien bij het begin van de klim, die naar de zijpenberg. dat 'toezwaaipunt' is niet ver van het huis waar ze woont met haar partner en dochtertje.
ik zag haar na enkele minuten lopen inderdaad en ik stak mijn linkerhand omhoog. 'alles oké, gaat goed'; het universele gebaar van hardlopers.
ik liep die dag lekker, het was wel erg koud en nat, maar mijn vrouw gaf me bij de finish een warme jas en de wandeling naar onze voordeur (en de warme douche) zou hooguit vijf minuten duren.
eind december gingen mijn vrouw en ik naar lissabon voor de kerst. ik werd vijftig en wilde niet thuis zijn. wel had ik me in de tussentijd aangemeld voor de halve marathon van amsterdam, in oktober. en ik dacht: ik ga weer lopen voor stichting leukemie. deze stichting doet belangrijk werk en ik leef sinds eind 1996 in blessuretijd.
een tikkiemarathon
ik besloot een tikkiemarathon te houden, uiteindelijk werden het twee rondes; met een tikkie kun je gemakkelijk geld overmaken en als gulle gever beslis je zelf hoeveel dat is. ik strooide mijn inzameling rond op sociale media, mailde mijn collega's en mijn inspanningen werden rijkelijk beloond.
ik kreeg van bijna zestig mensen een storting - 710,50 euro was het resultaat. ik was blij met de opbrengst en die stort ik binnenkort op de rekening van de stichting.
waarom dit blog de titel 'verdriet' heeft? daar kom ik nu op. tijdens de inzameling bereikte mij het trieste bericht dat de collega die naar me zwaaide tijdens de posbankloop ernstig ziek is, heel erg ziek. na terugkomst uit lissabon nam ik meteen contact met haar op en we hebben ruim een week later gewandeld en gepraat. ik wil er voor haar zijn en heb die boodschap, geloof ik, goed kunnen overbrengen.
een dag na onze ontmoeting voelde ik me heel erg verdrietig en het waarom kwam snoeihard bij me binnen. na jaren van struisvogelpolitiek besef ik waarom ik de afgelopen jaren geld heb geklopt uit de portemonnees van vrienden, bekenden, familie en collega's: het is een allesverscheurend schuldgevoel waar ik als overlever van (bloed)kanker sinds mijn remissie mee blijk te worstelen. waarom ben ik er nog en anderen niet meer?
ik heb me al die jaren willen bewijzen
deze levensvraag maakt me woester dan woest en verdrietiger dan verdrietig. en het antwoord op die vraag? ik heb me al die jaren willen bewijzen. ik leefde nog, anderen hadden dat fortuin niet en geld inzamelen is mijn boetedoening.
mogelijk kom ik ooit tot inkeer, maar de slotsom is voor mij ondraaglijk en leidt er toe dat ik geen inzamelingen meer doe voor bijzondere hardloopevenementen. amsterdam is de laatste geweest. ik kan niet meer. het is genoeg.
lieve loopmaatjes, ik wens jullie een geweldig 2020 toe. maar vooral: heb elkaar lief, houd elkaar stevig vast. loop niet altijd hard, maar sta ook stil bij wat je hebt.
Reacties
Een reactie posten