Doorgaan naar hoofdcontent

is het nou een pr of niet?

met de mrs uit voor een etentje had ik een avondje voor mezelf. ik had de keuze uit de bioscoop, netflix, een stukje fietsen, een boek of de kroeg. of hardlopen!

ik keek de afgelopen anderhalve week op inschrijven.nl voor een avondloopje in de buurt. in de buurt is voor mij een autorit van maximaal 45 minuten. maar veel geluk leek ik niet te hebben, de meeste evenementen waren overdag. uiteraard had ik gewoon mijn schoenen kunnen aantrekken en gaan lopen. dat doe ik sowieso ongeveer duizend kilometer per jaar.

maar af en toe snak ik gewoon naar een wedstrijdje. voor mezelf, anderen zijn toch sneller. ik heb maar één voorwaarde: geen modderfiguur slaan. dat betekent in dit geval, dat de speaker niet een kwartier moet wachten tussen de voorlaatste en de laatste (ik dus).

er bleef één loopje over: de genneperhuysloop. 10 kilometer verhard, onverhard en gras. gras? hmm... laten we het maar proberen, dacht ik. nog nooit in limburg gelopen en gennep was de afslag haps-mill-oeffelt van de a73. tijdens de ritten naar het zuiden intrigeerde die afslag me telkens; wat gebeurt er allemaal in haps, mill en oeffelt?

de genneperhuysloop (ik moest eerst over de rotonde in oeffelt - jeuj - om in gennep te geraken) is een kleine loop, die deel uitmaakt van een regionale hardloopcompetitie. daar zitten dus regionale snelle jongens en meisjes tussen. een blik op de uitslag van 2018 leerde me dat ik de mogelijkheid dat ik laatste zou worden niet moest onderschatten; 10 kilometer onder de 55 minuten (mijn benedengrens), moest het doel zijn.

de 10 kilometer van de genneperhuysloop zijn 2 rondes van 5 kilometer. publiek staat massaal langs de kant zit lekker op het terras, maar de verkeersregelaars (leest u even mee 'utrecht'?) leven mee en sturen je de goede kant op. voor mij een must, want in gennep was ik nog nooit geweest.

ik stond bij de start helemaal achteraan, in de gauwigheid telde ik een man/vrouw of dertig, maar vooral heren. kerels met gladde kuiten uit boxmeer, gemert en gennep. ik had die kuiten nog nooit gezien.

na een minuut lopen liep ik voorlaatste, een wat oudere vrouw had ik reeds ingehaald, maar voor me zag ik een gapend gat. ik zou de laatste man worden, dat stond reeds vast.

maar ik had een ander doel, die 55-minutengrens was vooral om mezelf een beetje moed in te praten: ik wilde mijn pr op de 10 kilometer wel eens scherper stellen. dat pr is ietwat belegen en staat op 52.22, gelopen in brummen. maar dat was een race op brutotijd en ik weet zeker dat ik door het ontbreken van verkeersregelaars op het einde daar enigszins verkeerd liep (lees: maximaal 9 kilometer en 800-850 meter).



onderweg keek ik vaak op mijn horloge om mijn tussentijden te checken en na ronde 1 stond ik er goed voor. ik had een dame voor me in het vizier en 52 minuten zat erin. maar kilometers 7 en 8 vielen me zwaar. ik haat gras (op de kaart het cirkeltje bovenin) en ik kreeg een kleine steek in de linkerzij. die duwde ik weg en toen ik weer onverharde grond (een fietspad volgens de organisatie) onder de voeten had, zette ik nog een keer aan.

de voorlaatste vrouw was ik reeds voorbij, de voorlaatste man was te ver weg. hij zou volgens uitslagen.nl 15 seconden voor mij finishen.

ik was doodop na de eindstreep en het bekertje sportdrank nam ik dankbaar in ontvangst. ook in gennep gold een brutotijd en, eigenwijs als ik ben, besloot ik af te gaan op mijn garmin. die trilde 50 meter voor de finish ten teken dat de 10 kilometers waren volbracht.

een rekenwonder ben ik niet, maar ik beschouw dit als mijn nieuwe pr. 52.25 maar 50 meter extra, zei ik ook op twitter.

er mag geklapt worden voor deze man die laatste werd in gennep bij de mannen en (uiteraard) ook laatste in zijn leeftijdscategorie.


Reacties

Populaire posts van deze blog

gelukkig nieuwjaar (of voor het goede doel maar weer?)

tv kijken vlak voor oud en nieuw is terugblikken. de lijstjes. de beste, de hoogste, de laagste, de diepste, de verste. maarten van der weijden, die kwam ver. maar niet ver genoeg. toch vind ik hem een held - de elfstedentocht zwemmen . welke idioot doet dat nou? van der weijden kwam in de laatste week van december op tv met dionne stax. ze blikten terug op dat knotsgekke avontuur. maarten handelt uit schuldgevoel; hij kreeg kanker en is er nog, anderen kregen kanker en wonen nu ergens boven. dat schuldgevoel, dat heb ik ook wel een beetje. waarom ben ik er nog wel en gingen die andere heren, samen met mij eind 1996, begin 1997 op zaal, dood? ik heb inmiddels drie hardloopwedstrijden voor het goede doel gelopen met een totale opbrengst van zo'n vijfduizend euro. ik ben een trots mens. voor de kwart marathon tijdens de halve marathon van egmond had ik me al ingeschreven toen van der weijden in zijn terugblik van 2018 langskwam. 'egmond' is op 13 januari. kijke

425 euro voor stichting leukemie

met zondag de halve marathon van egmond voor de boeg, waar ik de kwart marathon loop, heb ik de inzameling voor stichting leukemie beëindigd. ik wil alle gulle gevers bedanken. dankzij jullie heb ik 425 euro kunnen overmaken. heel erg veel dank! cancer sucks!

ken je die mop van die wedstrijd in utrecht?

stel: je traint voor de kwart marathon van utrecht . je hebt nog nooit verder gelopen dan 8 kilometer, dus die laatste 2,5 kilometer moeten op wilskracht. dat gaat je lukken, dat weet je. je hebt een ijzersterke wil, er staat publiek langs de kant, het is schitterend loopweer en je wordt toegejuicht door familie en vrienden. je dochtertje heeft zelfs een spandoek gemaakt. maar onderweg merk je dat er iets niet klopt. je kijkt op jouw hardloophorloge: het aantal kilometers loopt maar op en dat ene woord is in de verste verte niet te zien. het woord finish. nadien hoor je van iedereen om je heen dat je geen 10,5 kilometer hebt gelopen maar 15. onbestaanbaar, maar het gebeurt. het gebeurde zondag in utrecht. tweeduizend lopers zijn misleid. maar het ging ook fout voor lopers op de halve marathon, en daar deed ik aan mee.  bekijk de kaart. iets voorbij het punt van 16 kilometer zie je dat deelnemers aan de halve marathon naar links moeten; ze moeten een lus maken.