ze hadden me allemaal gewaarschuwd: je gaat dit leuk vinden, trailrunning is gaaf, een trail is zoveel mooier dan een rondje door de stad. ik had steeds een beetje meewarig geknikt, want lopen over fiets- en voetpaden en geasfalteerde wegen was mijn wereld.
bos- en zandpaden waren om over te wandelen en bij elke plas water zocht ik als aangeschoten wild naar de eerste de beste ontsnappingsroute. en over modder had ik het liever helemaal niet.
je weet niet wat je mist...
en dus stond ik zaterdag, dank je wel rinske, voor het eerst aan de start van een trailrun van 18 kilometer. de echte diehards kozen voor 28 of 44 kilometer.
of ik er geen zin in had? integendeel. ik zou deelgenoot worden van bijna 75 jaar geschiedenis, want ik volgde de route van geallieerden die vanaf de ginkelse heide (ik mocht op papendal beginnen - 44 kilometer door bos en over heide was te veel van het goede) hun weg zochten naar 'de brug' in arnhem.
ik beleefde market garden, een beetje, een heel klein beetje.
wij lopers kregen bij de start een houten kruis mee, dat we achter konden laten bij de airborne begraafplaats in oosterbeek of op een andere plek die we geschikt achtten; we mochten het ook als aandenken houden en meenemen naar huis, hoorden we bij de briefing.
de trail kwam langs airborne museum hartenstein in oosterbeek, ik was er nog nooit geweest. de villa was ten tijde van market garden het hoofdkwartier van de geallieerde strijdkrachten. we konden verderop bijna pootje baden in de rijn, zo dicht kwamen we er bij in de buurt.
via de spoorlijn tussen arnhem en nijmegen ging de route weer omhoog en we maakten een lus richting de begraafplaats; er liggen bijna 1800 gesneuvelde geallieerden. we liepen de begraafplaats op, sommigen liepen helemaal naar achteren. ik besloot vooraan te blijven en liep even naar rechts om enkele graven te bekijken. de eerste steen die ik zag was die van james william hope, hij was 34 jaar oud toen hij stierf.
ik sprak kort daarna met trailrunner en hardloopmaatje corine, vrijwilligster bij de verzorgingspost op de parkeerplaats. hope, de eerste naam die ik zag. bizar, zei ik. wat betekende dat?
ik moest nog ruim 6 kilometer, een fraai stuk door het landgoed mariëndaal en daarna de laatste kilometers door de stad arnhem naar de voet van de john frostbrug, de brug die voor de geallieerden onneembaar bleek.
de oorlog zou nog maanden duren.
maar ik liep er gisteren, samen met al die honderden anderen, in vrijheid. en daar hadden die mannen, die ik een uur daarvoor op de war cemetery in oosterbeek had 'bedankt', het voor gedaan.
mijn gedenkkruis ligt niet daar, maar bij het airborne museum hartenstein in oosterbeek. toen ik het gedenkmonument zag, lag er niks.
bos- en zandpaden waren om over te wandelen en bij elke plas water zocht ik als aangeschoten wild naar de eerste de beste ontsnappingsroute. en over modder had ik het liever helemaal niet.
je weet niet wat je mist...
en dus stond ik zaterdag, dank je wel rinske, voor het eerst aan de start van een trailrun van 18 kilometer. de echte diehards kozen voor 28 of 44 kilometer.
of ik er geen zin in had? integendeel. ik zou deelgenoot worden van bijna 75 jaar geschiedenis, want ik volgde de route van geallieerden die vanaf de ginkelse heide (ik mocht op papendal beginnen - 44 kilometer door bos en over heide was te veel van het goede) hun weg zochten naar 'de brug' in arnhem.
ik beleefde market garden, een beetje, een heel klein beetje.
wij lopers kregen bij de start een houten kruis mee, dat we achter konden laten bij de airborne begraafplaats in oosterbeek of op een andere plek die we geschikt achtten; we mochten het ook als aandenken houden en meenemen naar huis, hoorden we bij de briefing.
de trail kwam langs airborne museum hartenstein in oosterbeek, ik was er nog nooit geweest. de villa was ten tijde van market garden het hoofdkwartier van de geallieerde strijdkrachten. we konden verderop bijna pootje baden in de rijn, zo dicht kwamen we er bij in de buurt.
via de spoorlijn tussen arnhem en nijmegen ging de route weer omhoog en we maakten een lus richting de begraafplaats; er liggen bijna 1800 gesneuvelde geallieerden. we liepen de begraafplaats op, sommigen liepen helemaal naar achteren. ik besloot vooraan te blijven en liep even naar rechts om enkele graven te bekijken. de eerste steen die ik zag was die van james william hope, hij was 34 jaar oud toen hij stierf.
ik sprak kort daarna met trailrunner en hardloopmaatje corine, vrijwilligster bij de verzorgingspost op de parkeerplaats. hope, de eerste naam die ik zag. bizar, zei ik. wat betekende dat?
ik moest nog ruim 6 kilometer, een fraai stuk door het landgoed mariëndaal en daarna de laatste kilometers door de stad arnhem naar de voet van de john frostbrug, de brug die voor de geallieerden onneembaar bleek.
de oorlog zou nog maanden duren.
maar ik liep er gisteren, samen met al die honderden anderen, in vrijheid. en daar hadden die mannen, die ik een uur daarvoor op de war cemetery in oosterbeek had 'bedankt', het voor gedaan.
mijn gedenkkruis ligt niet daar, maar bij het airborne museum hartenstein in oosterbeek. toen ik het gedenkmonument zag, lag er niks.
Reacties
Een reactie posten