wat kan ik jaloers zijn op die lopers die een marathon in minder dan drieënhalf uur kunnen volbrengen. uiteraard komt dat door trainingsarbeid, maar ook door aanleg en talent. en laat ik die laatste twee eigenschappen nou eens niet bezitten.
ik ben een loper die het moet hebben van die ene voet voor de ander; kilometers achtereen, urenlang.
en vandaag had ik mezelf opgedragen dertig kilometer te lopen.
dertig kilometer is een magische en heilige afstand als het gaat om trainen voor de 42 kilometer en 195 meter. wie de dertig in de benen heeft, kan de finish halen van de marathon. zeggen ze. een paar van dit soort stevige trainingen en je bent er klaar voor. zeggen ze.
terug naar het begin: wie een marathon binnen drieënhalf uur kan lopen, heeft uiteraard voor een dertiger die tijd niet nodig. maar ik dus wel. en daar zit de onzekerheid: kan ik in deze fase van de voorbereiding op de marathon van rotterdam zolang al onderweg zijn? en lukt me dat in het tempo dat ik op 8 april (zo lang mogelijk) wil lopen?
ik had mijn app van nike plus vanmorgen ingesteld op 3 uur en 20 minuten, dat is 6 minuten en 40 seconden per kilometer. voor de zekerheid had ik mijn horloge ook ingesteld, het zou niet de eerste keer zijn dat mijn telefoon er onderweg de brui aan zou geven door een lege batterij. want ik loop ook nog eens op muziek. urenlang lopen zonder de top 2000 (ik zeg maar wat) is voor mij de ultieme nachtmerrie. zoiets gaat in mijn kop zitten en dan ben ik gezien.
door de storm van gisteren had ik onderweg vaak het idee dat ik aan het trailen was. de paden lagen bezaaid met takken en stronken. bij landgoed warnsborn tussen arnhem en papendal waren zelfs twee kanjers van bomen (vraag me niet welke soort, ik heb daar geen verstand van) bezweken door de snoeiharde wind.
in het begin van mijn trainingsronde keek ik nog geregeld omhoog of er iets naar beneden kwam, maar daar ben ik op een gegeven ogenblik mee gestopt. wie alsmaar naar boven kijkt, ziet niet wat voor hem gebeurt.
het lukte me wonderwel het beoogde tempo vast te houden, ik was uiteindelijk zelfs sneller dan 6.40 minuten per kilometer. dat geeft de burger moed, maar er is nog een lange weg te gaan.
de marathon is namelijk twaalf kilometer langer dan mijn training van vandaag. daar doen enkele hardloopmaatjes van mij een uurtje over.
maar die hebben aanleg en talent. wie daar wat van kwijt wil aan mij, je weet me te vinden.
en dan nog dit: geen lange training zonder een foutje in de preparatie. de volgende keer pak ik van tevoren eerst de pot met vaseline.
ik ben een loper die het moet hebben van die ene voet voor de ander; kilometers achtereen, urenlang.
en vandaag had ik mezelf opgedragen dertig kilometer te lopen.
dertig kilometer is een magische en heilige afstand als het gaat om trainen voor de 42 kilometer en 195 meter. wie de dertig in de benen heeft, kan de finish halen van de marathon. zeggen ze. een paar van dit soort stevige trainingen en je bent er klaar voor. zeggen ze.
terug naar het begin: wie een marathon binnen drieënhalf uur kan lopen, heeft uiteraard voor een dertiger die tijd niet nodig. maar ik dus wel. en daar zit de onzekerheid: kan ik in deze fase van de voorbereiding op de marathon van rotterdam zolang al onderweg zijn? en lukt me dat in het tempo dat ik op 8 april (zo lang mogelijk) wil lopen?
ik had mijn app van nike plus vanmorgen ingesteld op 3 uur en 20 minuten, dat is 6 minuten en 40 seconden per kilometer. voor de zekerheid had ik mijn horloge ook ingesteld, het zou niet de eerste keer zijn dat mijn telefoon er onderweg de brui aan zou geven door een lege batterij. want ik loop ook nog eens op muziek. urenlang lopen zonder de top 2000 (ik zeg maar wat) is voor mij de ultieme nachtmerrie. zoiets gaat in mijn kop zitten en dan ben ik gezien.
door de storm van gisteren had ik onderweg vaak het idee dat ik aan het trailen was. de paden lagen bezaaid met takken en stronken. bij landgoed warnsborn tussen arnhem en papendal waren zelfs twee kanjers van bomen (vraag me niet welke soort, ik heb daar geen verstand van) bezweken door de snoeiharde wind.
in het begin van mijn trainingsronde keek ik nog geregeld omhoog of er iets naar beneden kwam, maar daar ben ik op een gegeven ogenblik mee gestopt. wie alsmaar naar boven kijkt, ziet niet wat voor hem gebeurt.
het lukte me wonderwel het beoogde tempo vast te houden, ik was uiteindelijk zelfs sneller dan 6.40 minuten per kilometer. dat geeft de burger moed, maar er is nog een lange weg te gaan.
de marathon is namelijk twaalf kilometer langer dan mijn training van vandaag. daar doen enkele hardloopmaatjes van mij een uurtje over.
maar die hebben aanleg en talent. wie daar wat van kwijt wil aan mij, je weet me te vinden.
en dan nog dit: geen lange training zonder een foutje in de preparatie. de volgende keer pak ik van tevoren eerst de pot met vaseline.
Reacties
Een reactie posten