ik ben in mijn leven misschien 4 à 5 keer op de afsluitdijk geweest. de laatste keer was jaren geleden, ik weet niet eens meer wanneer. maar de passage van gisteren zal ik nooit vergeten. ik was namelijk te voet, op hardloopschoenen.
we schrijven eerste paasdag 2017.
het plan de afsluitdijk over te steken komt van de burelen van omroep gelderland. daar werken, ik incluis, enkele fanatieke en minder fanatieke hardlopers. met twee van hen sloot ik een pact: rennen over de afsluitdijk. dat idee kwam uit de koker van nieke hoitink.
vorig jaar zou ze meedoen aan de officiële afsluitdijk open, maar dat evenement ging op het laatste moment niet door. nieke en haar gezin waren al neergestreken op een camping in de buurt van de start toen de organisatie besloot de stekker er uit te trekken. balen voor nieke en al die anderen die zich hadden ingeschreven. ik had sowieso besloten thuis te blijven. helemaal de afsluitdijk over? ben je gek of zo?
ja dus. nieke wilde en zou de afsluitdijk over. ik voelde uiteindelijk toch wel iets voor dit avontuur en de derde partner in crime was collegapresentator van nieke bij omroep gelderland, eric van den berg.
ik dacht: hoe meer zielen, hoe meer zielen die zouden afzien dus een facebookevenement aangemaakt, overigens voor genodigden. de afsluitdijk ren je niet zomaar over, want die is ruim 30 kilometer lang. alleen was het evenement ongelukkig getimed. midden in het marathonvoorjaarsseizoen - het regende afzeggingen.
wie wel aan de start stond, was mijn hardloopmaatje sandra uit zutphen van social mile. 'ik ga mee, dit wil ik meemaken!' en dus reden we gistermorgen vol goede moed naar zurich, het beginpunt. nieke bleek overigens geblesseerd, al een tijd, dus de overtocht zat er voor haar niet in - wel wierp ze zich op als 'zorgmoeder', want ze had gezorgd voor een enorme ontbijtkoek, fruitdrank en andere versnaperingen. en haar man ruud wilde wel mee: tot halverwege.
en eric dan? collega eric meldde zich enkele weken voor de overtocht eveneens af: hij kreeg buitenlandse visite met pasen. tja...
tegen 11.00 uur zetten onze benen zich in den oever in beweging. ruud en sandra scheidden zich al snel af van de rest van de groep, van mij dus, en zo begon het avontuur. de wind speelde nauwelijks een rol, want we liepen pal naast de dijk, zodat we geen hinder hadden van de koude wind. en het weer zat sowieso mee! enkele hagelkorrels, maar voor de rest bewolking en zelfs af en toe zon.
ruud en sandra verdwenen langzaam maar zeker uit mijn zicht, ik moest dit echt alleen doen. ik had geen muziek mee, dus speelde ik af en toe in gedachten mijn hardlooplijstje van spotify af: ik kwam overigens niet verder dan één fout liedje: my lady of spain (zoek maar op via google).
halverwege werden we opgevangen door nieke. ruuds run zat erop en ik beloonde hem met een echte medaille die ik voor deze gelegenheid had laten maken. hij zou nog een klein stukje meegaan om zijn aantal kilometers naar boven af te ronden - vreemde gewoontes hebben hardlopers toch.
helaas hield toen ook sandra het voor gezien - het ging niet meer. 'ik zie je straks', riep ze me na. die woorden drongen amper tot me door, totdat ik een paar minuten later in de gaten kreeg dat ik een eenzame hardloper was. alleen naar de parkeerplaats van wegrestaurant routiers in zurich. nog ruim 14 kilometer.
het verneukeratieve aan de afsluitdijk is dat je van heel ver ijkpunten ziet: het monument, breezanddijk, kornwerderzand, maar dat ze nauwelijks dichterbij komen. daar moet je tegenkunnen.
en een beetje hulp van voorbijgangers is ook fijn. heen en terug ontmoette ik een groep mannen op skeelers. vlak voor kornwerderzand riep een van hen: 'klein stukkie nog!' ja, op de kaart wel, maar mijn benen geloofden er helemaal niks van. ter hoogte van kornwerderzand dacht ik voor het eerst die dag dat ik dood ging.
ik stak de a7 over en liep nu rechts van de snelweg richting friesland. de wind had vrij spel en hielp me soms, maar blies me af en toe ook bijna zijwaarts omver.
de laatste 5 kilometer waren ver-schrik-ke-lijk. had een voorbijrijdende automobilist voorgesteld me naar het wegrestaurant te brengen, zou ik dat serieus in overweging hebben genomen. maar al die bestuurders die me passeerden dachten maar één ding: wat loopt daar voor een malloot!
ik maakte tijdens de laatste martelminuten nog een paar foto's (een fraai excuus als je benen niet meer willen) en opeens stond ik op de parkeerplaats.
ik wilde een broodje hamburger met sla, ui en een beetje curry. en cola.
samenvatting: leuk, die afsluitdijk, maar deze doen we dus never nooit meer.
we schrijven eerste paasdag 2017.
het plan de afsluitdijk over te steken komt van de burelen van omroep gelderland. daar werken, ik incluis, enkele fanatieke en minder fanatieke hardlopers. met twee van hen sloot ik een pact: rennen over de afsluitdijk. dat idee kwam uit de koker van nieke hoitink.
vorig jaar zou ze meedoen aan de officiële afsluitdijk open, maar dat evenement ging op het laatste moment niet door. nieke en haar gezin waren al neergestreken op een camping in de buurt van de start toen de organisatie besloot de stekker er uit te trekken. balen voor nieke en al die anderen die zich hadden ingeschreven. ik had sowieso besloten thuis te blijven. helemaal de afsluitdijk over? ben je gek of zo?
ja dus. nieke wilde en zou de afsluitdijk over. ik voelde uiteindelijk toch wel iets voor dit avontuur en de derde partner in crime was collegapresentator van nieke bij omroep gelderland, eric van den berg.
ik dacht: hoe meer zielen, hoe meer zielen die zouden afzien dus een facebookevenement aangemaakt, overigens voor genodigden. de afsluitdijk ren je niet zomaar over, want die is ruim 30 kilometer lang. alleen was het evenement ongelukkig getimed. midden in het marathonvoorjaarsseizoen - het regende afzeggingen.
wie wel aan de start stond, was mijn hardloopmaatje sandra uit zutphen van social mile. 'ik ga mee, dit wil ik meemaken!' en dus reden we gistermorgen vol goede moed naar zurich, het beginpunt. nieke bleek overigens geblesseerd, al een tijd, dus de overtocht zat er voor haar niet in - wel wierp ze zich op als 'zorgmoeder', want ze had gezorgd voor een enorme ontbijtkoek, fruitdrank en andere versnaperingen. en haar man ruud wilde wel mee: tot halverwege.
en eric dan? collega eric meldde zich enkele weken voor de overtocht eveneens af: hij kreeg buitenlandse visite met pasen. tja...
tegen 11.00 uur zetten onze benen zich in den oever in beweging. ruud en sandra scheidden zich al snel af van de rest van de groep, van mij dus, en zo begon het avontuur. de wind speelde nauwelijks een rol, want we liepen pal naast de dijk, zodat we geen hinder hadden van de koude wind. en het weer zat sowieso mee! enkele hagelkorrels, maar voor de rest bewolking en zelfs af en toe zon.
ruud en sandra verdwenen langzaam maar zeker uit mijn zicht, ik moest dit echt alleen doen. ik had geen muziek mee, dus speelde ik af en toe in gedachten mijn hardlooplijstje van spotify af: ik kwam overigens niet verder dan één fout liedje: my lady of spain (zoek maar op via google).
halverwege werden we opgevangen door nieke. ruuds run zat erop en ik beloonde hem met een echte medaille die ik voor deze gelegenheid had laten maken. hij zou nog een klein stukje meegaan om zijn aantal kilometers naar boven af te ronden - vreemde gewoontes hebben hardlopers toch.
helaas hield toen ook sandra het voor gezien - het ging niet meer. 'ik zie je straks', riep ze me na. die woorden drongen amper tot me door, totdat ik een paar minuten later in de gaten kreeg dat ik een eenzame hardloper was. alleen naar de parkeerplaats van wegrestaurant routiers in zurich. nog ruim 14 kilometer.
het verneukeratieve aan de afsluitdijk is dat je van heel ver ijkpunten ziet: het monument, breezanddijk, kornwerderzand, maar dat ze nauwelijks dichterbij komen. daar moet je tegenkunnen.
en een beetje hulp van voorbijgangers is ook fijn. heen en terug ontmoette ik een groep mannen op skeelers. vlak voor kornwerderzand riep een van hen: 'klein stukkie nog!' ja, op de kaart wel, maar mijn benen geloofden er helemaal niks van. ter hoogte van kornwerderzand dacht ik voor het eerst die dag dat ik dood ging.
ik stak de a7 over en liep nu rechts van de snelweg richting friesland. de wind had vrij spel en hielp me soms, maar blies me af en toe ook bijna zijwaarts omver.
de laatste 5 kilometer waren ver-schrik-ke-lijk. had een voorbijrijdende automobilist voorgesteld me naar het wegrestaurant te brengen, zou ik dat serieus in overweging hebben genomen. maar al die bestuurders die me passeerden dachten maar één ding: wat loopt daar voor een malloot!
ik maakte tijdens de laatste martelminuten nog een paar foto's (een fraai excuus als je benen niet meer willen) en opeens stond ik op de parkeerplaats.
ik wilde een broodje hamburger met sla, ui en een beetje curry. en cola.
samenvatting: leuk, die afsluitdijk, maar deze doen we dus never nooit meer.
Zo'n bewondering voor je Henri! Ik ken de afsluitdijk heel erg goed, maar dan vooral met de auto. En dat is al een flink eind. Geniet van deze overwinning op jezelf!
BeantwoordenVerwijderenOh, Groet, Nienke
BeantwoordenVerwijderenhaha, dank je wel nienke!
BeantwoordenVerwijderen