op het moment dat ik deze blogpost schrijf, nip ik aan een glas berenburg en heb ik papieren tissues bij de hand. het is weer zover: ik ben verkouden. het begon tijdens mijn vakantie in vietnam, waar het gemiddeld dertig graden was en ik extra zakdoeken moest inslaan om het snot uit mijn neus en voorhoofd 'een plekje te geven'. leest u verder? mooi.
ik wijt de verkoudheid aan de airconditioning die dag en nacht stond te loeien: in de hotelkamers, in de lobby van de onderkomens en onderweg in de auto, op weg naar de volgende bestemming tussen startplaats hanoi en eindpunt ho chi minh stad. (ik spreek in het laatste geval liever van saigon, maar daarover misschien een andere keer.)
thuisgekomen voelde ik meteen dat de verkoudheid in alle hevigheid zou losbarsten voor deel 2, want het is hier 25 graden kouder en met die omslag heeft mijn lijf de grootste moeite. gelukkig hebben we hier berenburg en inhalatiezalf; ik durfde in vietnam bij een drogist de suggestie of ze die zalf ook hadden niet aan, ook vanwege het taalprobleem, want zo goed is het engels van de inwoners in dat ontwikkelde land niet, laat staan dat ze weten wie weduwe joustra is.
voor een goed begrip: ik had er de tijd van mijn leven, maar er gaat niets boven de winterjas en de sjaal in je eigen koude kikkerlandje, wetende dat je je rondjes weer mag doen en andere loopmaatjes tegenkomt, tijdens de wekelijkse loopavond of onderweg tijdens een duurloop. ja, ik ben een hardloper.
ik heb in vietnam niet gelopen; ik had bewust een pauze ingepland, lopen bij dertig graden is ook niks voor mij, afgezien van de drukte daar op straat, al waren er absoluut mogelijkheden om het te doen. ik zag ze ook wel, hardlopers, het waren er niet zoveel, zonder uitzondering allemaal westerse toeristen.
woensdag trainde ik weer voor het eerst, en dat viel me niet mee. dat kwam mede door de verkoudheid. gisteren liep ik tien kilometer en sneller dan ik normaal doe tijdens een training - ik wilde weten of ik door mijn vakantie, door de rust van bijna drie weken, aan duurvermogen had ingeboet.
ik kan gerust zijn. nu die rotneus nog.
ps: weet je wat ze in vietnam veel doen, sporttechnisch gezien? dit.
stel: je traint voor de kwart marathon van utrecht . je hebt nog nooit verder gelopen dan 8 kilometer, dus die laatste 2,5 kilometer moeten op wilskracht. dat gaat je lukken, dat weet je. je hebt een ijzersterke wil, er staat publiek langs de kant, het is schitterend loopweer en je wordt toegejuicht door familie en vrienden. je dochtertje heeft zelfs een spandoek gemaakt. maar onderweg merk je dat er iets niet klopt. je kijkt op jouw hardloophorloge: het aantal kilometers loopt maar op en dat ene woord is in de verste verte niet te zien. het woord finish. nadien hoor je van iedereen om je heen dat je geen 10,5 kilometer hebt gelopen maar 15. onbestaanbaar, maar het gebeurt. het gebeurde zondag in utrecht. tweeduizend lopers zijn misleid. maar het ging ook fout voor lopers op de halve marathon, en daar deed ik aan mee. bekijk de kaart. iets voorbij het punt van 16 kilometer zie je dat deelnemers aan de halve marathon naar links moeten; ze moeten een lus maken....
Reacties
Een reactie posten