Doorgaan naar hoofdcontent

ik doe het, ik doe het niet, ik doe het toch

twijfelen. als ik denk, dan twijfel ik. denk ik niet, dan weet ik iets zeker. ik twijfel vaker dan dat ik ergens voor de volle honderd procent van overtuigd ben.

met hardlopen is dat niet anders.

😕

afgelopen najaar begon het te kriebelen. die tweede marathon, waarom niet? het is maar 4,5 uur (voor mij dan hè) rennen, als afsluiting van maandenlang trainen. dan is 4,5 uur niets. eitje, peanuts, a walk in the park. soort van...

maar dan moet wel alles kloppen: werk, thuis en alles wat daar tussenin zit of dwars doorheen gaat; werk en privé laten zich bij mij moeilijk scheiden.

ik besloot ervoor te gaan, wilde zelfs een project eromheen bouwen, tot ik mezelf terugfloot. dat was net na de winter. te veel onrust, te veel onzekerheid. niet doen. ook geen project. ik heb daardoor anderen moeten teleurstellen, en mezelf ook.

teleurstellingen, ik kan er slecht tegen. daar moet ik eens iets aan doen.

en toen werd het zomer.

twijfel? onzekerheid? ik besloot mijn hoofd uit mijn kont te halen - al is het het laatste dat ik doe met patta's aan mijn voeten. forza!

maar geen project, geen toestanden die kunnen afleiden. ik ga het doen! 8 april. rotterdam. b&b geregeld, in de buurt van het station dus geen gedoe met autorijden, parkeren en de vrijdag voor de marathon al vrijgenomen. en de twee dagen na de marathon ook.

de tijd die ik voor ogen heb? ik heb de tijd. sinds kort train ik in een sportschool, dat deed ik in de aanloop naar enschede niet. eens kijken of het bevalt.

en wat daarna gebeurt, die hersenspinsels zijn tot nader order verbannen.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

gelukkig nieuwjaar (of voor het goede doel maar weer?)

tv kijken vlak voor oud en nieuw is terugblikken. de lijstjes. de beste, de hoogste, de laagste, de diepste, de verste. maarten van der weijden, die kwam ver. maar niet ver genoeg. toch vind ik hem een held - de elfstedentocht zwemmen . welke idioot doet dat nou? van der weijden kwam in de laatste week van december op tv met dionne stax. ze blikten terug op dat knotsgekke avontuur. maarten handelt uit schuldgevoel; hij kreeg kanker en is er nog, anderen kregen kanker en wonen nu ergens boven. dat schuldgevoel, dat heb ik ook wel een beetje. waarom ben ik er nog wel en gingen die andere heren, samen met mij eind 1996, begin 1997 op zaal, dood? ik heb inmiddels drie hardloopwedstrijden voor het goede doel gelopen met een totale opbrengst van zo'n vijfduizend euro. ik ben een trots mens. voor de kwart marathon tijdens de halve marathon van egmond had ik me al ingeschreven toen van der weijden in zijn terugblik van 2018 langskwam. 'egmond' is op 13 januari. kijke

ken je die mop van die wedstrijd in utrecht?

stel: je traint voor de kwart marathon van utrecht . je hebt nog nooit verder gelopen dan 8 kilometer, dus die laatste 2,5 kilometer moeten op wilskracht. dat gaat je lukken, dat weet je. je hebt een ijzersterke wil, er staat publiek langs de kant, het is schitterend loopweer en je wordt toegejuicht door familie en vrienden. je dochtertje heeft zelfs een spandoek gemaakt. maar onderweg merk je dat er iets niet klopt. je kijkt op jouw hardloophorloge: het aantal kilometers loopt maar op en dat ene woord is in de verste verte niet te zien. het woord finish. nadien hoor je van iedereen om je heen dat je geen 10,5 kilometer hebt gelopen maar 15. onbestaanbaar, maar het gebeurt. het gebeurde zondag in utrecht. tweeduizend lopers zijn misleid. maar het ging ook fout voor lopers op de halve marathon, en daar deed ik aan mee.  bekijk de kaart. iets voorbij het punt van 16 kilometer zie je dat deelnemers aan de halve marathon naar links moeten; ze moeten een lus maken. 

425 euro voor stichting leukemie

met zondag de halve marathon van egmond voor de boeg, waar ik de kwart marathon loop, heb ik de inzameling voor stichting leukemie beëindigd. ik wil alle gulle gevers bedanken. dankzij jullie heb ik 425 euro kunnen overmaken. heel erg veel dank! cancer sucks!