Doorgaan naar hoofdcontent

trail to remember freedom

het gaat gebeuren. op 8 september, in het weekend van de bridge to bridge loop in arnhem. ik ga dat weekend niet over straat, maar over zand, door gras, heide en weet ik wat allemaal.

ik ga van papendal naar de john frostbrug; over trails. 18 kilometer over een stuk dat normaal gesproken amper de helft van de afstand is. ik kom langs plekken waar para's in september 1944 werden gedropt om nederland te helpen vrij te zijn van de bezetter. het ging mis, maar daarmee vertel ik niks nieuws.

vorig jaar was de run to remember freedom trail voor het eerst. FILMPJUH!

op 8 september mag niets fout gaan, maar afgezien van wat 'wandelingetjes' over het rozendaalse veld (dank corine en rinske dat ik met jullie afzonderlijk eens mee mocht) heb ik het nog nooit gedaan.

het was rinske die me onlangs, omdat ze zelf geblesseerd is, een unieke kans bood, want de inschrijving zat in een mum van tijd bomvol (excusez le mot).

trailing is hot, you know.

ik heb bij decathlon maar een trailbag gekocht. ik wil er op 8 september natuurlijk wel een beetje bij horen.

schoenen had ik al, maar toen wist ik nog niet wat voor plan rinske met me had.

het is morgen 8 juni, drie maanden voor de start. ik schijt nu al zeven kleuren stront.

als er maar geen modder ligt.

Reacties

Populaire posts van deze blog

gelukkig nieuwjaar (of voor het goede doel maar weer?)

tv kijken vlak voor oud en nieuw is terugblikken. de lijstjes. de beste, de hoogste, de laagste, de diepste, de verste. maarten van der weijden, die kwam ver. maar niet ver genoeg. toch vind ik hem een held - de elfstedentocht zwemmen . welke idioot doet dat nou? van der weijden kwam in de laatste week van december op tv met dionne stax. ze blikten terug op dat knotsgekke avontuur. maarten handelt uit schuldgevoel; hij kreeg kanker en is er nog, anderen kregen kanker en wonen nu ergens boven. dat schuldgevoel, dat heb ik ook wel een beetje. waarom ben ik er nog wel en gingen die andere heren, samen met mij eind 1996, begin 1997 op zaal, dood? ik heb inmiddels drie hardloopwedstrijden voor het goede doel gelopen met een totale opbrengst van zo'n vijfduizend euro. ik ben een trots mens. voor de kwart marathon tijdens de halve marathon van egmond had ik me al ingeschreven toen van der weijden in zijn terugblik van 2018 langskwam. 'egmond' is op 13 januari. kijke

ken je die mop van die wedstrijd in utrecht?

stel: je traint voor de kwart marathon van utrecht . je hebt nog nooit verder gelopen dan 8 kilometer, dus die laatste 2,5 kilometer moeten op wilskracht. dat gaat je lukken, dat weet je. je hebt een ijzersterke wil, er staat publiek langs de kant, het is schitterend loopweer en je wordt toegejuicht door familie en vrienden. je dochtertje heeft zelfs een spandoek gemaakt. maar onderweg merk je dat er iets niet klopt. je kijkt op jouw hardloophorloge: het aantal kilometers loopt maar op en dat ene woord is in de verste verte niet te zien. het woord finish. nadien hoor je van iedereen om je heen dat je geen 10,5 kilometer hebt gelopen maar 15. onbestaanbaar, maar het gebeurt. het gebeurde zondag in utrecht. tweeduizend lopers zijn misleid. maar het ging ook fout voor lopers op de halve marathon, en daar deed ik aan mee.  bekijk de kaart. iets voorbij het punt van 16 kilometer zie je dat deelnemers aan de halve marathon naar links moeten; ze moeten een lus maken. 

425 euro voor stichting leukemie

met zondag de halve marathon van egmond voor de boeg, waar ik de kwart marathon loop, heb ik de inzameling voor stichting leukemie beëindigd. ik wil alle gulle gevers bedanken. dankzij jullie heb ik 425 euro kunnen overmaken. heel erg veel dank! cancer sucks!