Doorgaan naar hoofdcontent

ik ben met pensioen

ruim drie weken geleden werd ik geveld door een virusje. de meeste mensen zeggen dan de griep of iets dergelijks te hebben. bij mij blijft dit doorgaans beperkt tot een zware verkoudheid. voor mij geen reden om in bed te gaan liggen. maar met de marathon van rotterdam zo dichtbij...

ik werd er agressief van.

de timing kon niet ongelukkiger. en tot overmaat van ramp kreeg ik last van een hoest die maar niet wilde verdwijnen. ik zag meedoen aan de marathon van rotterdam aan gruzelementen gaan. gelukkig bood mijn huisarts uitkomst; hij gaf me een homeopathisch goedje, normaal te gebruiken bij onder meer kinkhoest, dat de hoest snel onder controle kreeg. maar wat had dit met mijn conditie gedaan?

ik zal het nimmer weten, want ik ben officieel met marathonpensioen. twee marathons is genoeg. mijn lijf is er vanwege polyneuropathie en ook nog eens het gebruik van rosuvastatine niet bepaald geschikt voor. en ik heb er qua training te weinig voor over (ik loop maximaal 3 à 4 keer per week). dan kan ik een tijd onder de 4 uur wel vergeten.

maar die twee marathons die ik liep vergeet ik nooit. wat een belevenis is dat! gisteren was ik getuige van een hardloopgekke stad met tienduizenden mensen op en langs de route en genoot ik van de toewijding bij elke hardloper in mijn buurt. ik moet hier mijn loopmaatje eva noemen. we gingen samen van start, zij voor haar eerste, en ik ben dankbaar dat ik in haar spoor mocht lopen tot ongeveer 18 kilometer. dank je wel, kanjer!



op dat moment begon mijn gevecht, aanvankelijk sluimerend, maar al bij het 21 kilometerpunt wist ik dat ik aan de bak moest in die hitte waar ik als hardloper een hekel aan heb. ik prefereer koele omstandigheden en ik keek dan ook afgelopen week met gemengde gevoelens naar de updates. maar het weer komt zoals het komt.

ik heb heel erg afgezien, maar een ander loopmaatje george sleepte me door de laatste kilometers. dan weer dribbelend, dan weer wandelend. we liepen dermate stevig door, dat we ons geen zorgen hoefden te maken over de tijdslimiet. die medaille was van ons!

de laatste honderden meters op de coolsingel waren geweldig en toen ik de blik ving van hardloopmaat martijn was ik volmaakt gelukkig. 'je bent er', zeiden zijn ogen, 'BAM', schreeuwde ik met mijn blauwe kijkers terug. ik droeg een zonnebril, dus besloot ik nog even naar hem te wijzen, ten teken dat ik hem gezien had.

(en dan vergeet ik nog de aanmoedigingen onderweg van tal van mensen, ik noem hier inge van de hardloopgroep social mile en manuela, een digitaal hardloopmaatje dat ik nu ook eens in levenden lijve zag.)

en wat was die medaille mooi en groot en zwaar.

heb ik het al over de fijnste, liefste en mooiste supporter gehad? mijn vrouw ving me op bij het station, ver van het gedrang op het weena waar de medailles werden uitgereikt en deelnemers en familie en vrienden elkaar in de armen vielen.

ze had een flesje cola light en een snickers voor me. toen strompelden we samen naar onze overnachtingsplaats waar de nacht te kort was geweest, maar waar de eigenaresse van de b&b een lekkere douche had beloofd na de 42,195 kilometer.

suus, ik houd van jou naar de maan en terug. (dat is de naam van mijn vrouw, niet van de b&b-mevrouw.)

iemand nog benieuwd naar mijn tijd? boeien...

Reacties

  1. Je bent een kanjer! Dank je wel voor de eerste 18 km samen. Je leerde mij veel en vooral om niet te snel te gaan. Je stelde mij gerust en gaf me moed om door te gaan en de eindstreep te halen. Het was een onvergetenlijke dag! En niet vergeten: wij kunnen meer dan 5 uur over een marathon doen. Dat kunnen de Kenianen niet ;-)
    Kus, Eva

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. het was een voorrecht, eva. en inderdaad, kenianen houden het hooguit 2,5 uur vol. watjes...

      Verwijderen
  2. ik vind het nog stoer en geweldig dat je het gedaan hebt. een marathon lopen is NIET makkelijk. je hebt het gedaan. wees trots op jezelf!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Henri je bent gewoon een topper

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

gelukkig nieuwjaar (of voor het goede doel maar weer?)

tv kijken vlak voor oud en nieuw is terugblikken. de lijstjes. de beste, de hoogste, de laagste, de diepste, de verste. maarten van der weijden, die kwam ver. maar niet ver genoeg. toch vind ik hem een held - de elfstedentocht zwemmen . welke idioot doet dat nou? van der weijden kwam in de laatste week van december op tv met dionne stax. ze blikten terug op dat knotsgekke avontuur. maarten handelt uit schuldgevoel; hij kreeg kanker en is er nog, anderen kregen kanker en wonen nu ergens boven. dat schuldgevoel, dat heb ik ook wel een beetje. waarom ben ik er nog wel en gingen die andere heren, samen met mij eind 1996, begin 1997 op zaal, dood? ik heb inmiddels drie hardloopwedstrijden voor het goede doel gelopen met een totale opbrengst van zo'n vijfduizend euro. ik ben een trots mens. voor de kwart marathon tijdens de halve marathon van egmond had ik me al ingeschreven toen van der weijden in zijn terugblik van 2018 langskwam. 'egmond' is op 13 januari. kijke

425 euro voor stichting leukemie

met zondag de halve marathon van egmond voor de boeg, waar ik de kwart marathon loop, heb ik de inzameling voor stichting leukemie beëindigd. ik wil alle gulle gevers bedanken. dankzij jullie heb ik 425 euro kunnen overmaken. heel erg veel dank! cancer sucks!

ken je die mop van die wedstrijd in utrecht?

stel: je traint voor de kwart marathon van utrecht . je hebt nog nooit verder gelopen dan 8 kilometer, dus die laatste 2,5 kilometer moeten op wilskracht. dat gaat je lukken, dat weet je. je hebt een ijzersterke wil, er staat publiek langs de kant, het is schitterend loopweer en je wordt toegejuicht door familie en vrienden. je dochtertje heeft zelfs een spandoek gemaakt. maar onderweg merk je dat er iets niet klopt. je kijkt op jouw hardloophorloge: het aantal kilometers loopt maar op en dat ene woord is in de verste verte niet te zien. het woord finish. nadien hoor je van iedereen om je heen dat je geen 10,5 kilometer hebt gelopen maar 15. onbestaanbaar, maar het gebeurt. het gebeurde zondag in utrecht. tweeduizend lopers zijn misleid. maar het ging ook fout voor lopers op de halve marathon, en daar deed ik aan mee.  bekijk de kaart. iets voorbij het punt van 16 kilometer zie je dat deelnemers aan de halve marathon naar links moeten; ze moeten een lus maken.