Doorgaan naar hoofdcontent

op de loopband

ik heb woensdag voor het eerst een uur hardgelopen op de loopband. de weersomstandigheden noopten me daartoe. de paden waren lang niet allemaal sneeuw- dan wel ijsvrij en ik ben zo iemand die liever geen risico's neemt.

jaren geleden ging ik onderuit bij het oversteken van een riviertje in cambodja. afgezien van het feit dat ik een potsierlijke indruk moet hebben gemaakt, voelde ik me niet bepaald zeker op die kletsnatte keien in dat kabbelende water. honderd procent kans op een naderende catastrofe. ik had de rest van de dag een natte, vieze kont. het werd een trauma. soort van.

nu is gebruik van een loopband niet zonder risico's. dat wist ik al, ik word op tv en social media geregeld getrakteerd op de gevaren middels filmpjes. een loopband is als een kabbelend riviertje in cambodja...

dus ik was op mijn hoede.

ik besloot rustig te beginnen. nadat ik mijn iphone in een band had gestopt en mijn favoriete nummer op repeat had gezet, schoof ik de band om mijn bovenarm en zette me schrap: een uur lang joggen op een mechanische weg. mijn uitzicht: luxaflex voor een raam aan de voorkant, een man op leeftijd op rechts en aan mijn linkerkant een jongedame, klein van stuk, strak in het vel en een haardos van, schatte ik, een derde van haar lichaamsgewicht.

ik vond er niets aan. het was saai, ik had het warm in die hal en na drie herhalingen begon mijn repeatnummer me de keel uit te hangen. ik haalde de band voorzichtig van mijn arm en wilde naar spotify om andere nummers te zoeken. en toen gebeurde het.

bij 9,3 kilometer per uur verstapte ik me. mijn linkervoet miste de band, ik schoot door mijn knieën, dreigde voorover te vallen, maar in een reflex richtte ik me op en liep door.

oeps, zei ik hardop, op een toon waaruit zelfvertrouwen klonk, ik was immers niet alleen en afgaan doen we niet.

ik wist nu zonder problemen een hardloopmuzieklijstje tevoorschijn te toveren en schoof de band terug om de bovenarm.

we're cool!

ik haalde een keer diep adem en voerde het tempo op; naar 10 kilometer per uur, vervolgens 10,5 kilometer om, na weer een rustiger tempo gedurende een minuut of 15, te eindigen met 11 kilometer per uur.

BAM!

nooit meer een loopband.

foto: (c) eccampbellphotography

Reacties

Populaire posts van deze blog

gelukkig nieuwjaar (of voor het goede doel maar weer?)

tv kijken vlak voor oud en nieuw is terugblikken. de lijstjes. de beste, de hoogste, de laagste, de diepste, de verste. maarten van der weijden, die kwam ver. maar niet ver genoeg. toch vind ik hem een held - de elfstedentocht zwemmen . welke idioot doet dat nou? van der weijden kwam in de laatste week van december op tv met dionne stax. ze blikten terug op dat knotsgekke avontuur. maarten handelt uit schuldgevoel; hij kreeg kanker en is er nog, anderen kregen kanker en wonen nu ergens boven. dat schuldgevoel, dat heb ik ook wel een beetje. waarom ben ik er nog wel en gingen die andere heren, samen met mij eind 1996, begin 1997 op zaal, dood? ik heb inmiddels drie hardloopwedstrijden voor het goede doel gelopen met een totale opbrengst van zo'n vijfduizend euro. ik ben een trots mens. voor de kwart marathon tijdens de halve marathon van egmond had ik me al ingeschreven toen van der weijden in zijn terugblik van 2018 langskwam. 'egmond' is op 13 januari. kijke

425 euro voor stichting leukemie

met zondag de halve marathon van egmond voor de boeg, waar ik de kwart marathon loop, heb ik de inzameling voor stichting leukemie beëindigd. ik wil alle gulle gevers bedanken. dankzij jullie heb ik 425 euro kunnen overmaken. heel erg veel dank! cancer sucks!

ken je die mop van die wedstrijd in utrecht?

stel: je traint voor de kwart marathon van utrecht . je hebt nog nooit verder gelopen dan 8 kilometer, dus die laatste 2,5 kilometer moeten op wilskracht. dat gaat je lukken, dat weet je. je hebt een ijzersterke wil, er staat publiek langs de kant, het is schitterend loopweer en je wordt toegejuicht door familie en vrienden. je dochtertje heeft zelfs een spandoek gemaakt. maar onderweg merk je dat er iets niet klopt. je kijkt op jouw hardloophorloge: het aantal kilometers loopt maar op en dat ene woord is in de verste verte niet te zien. het woord finish. nadien hoor je van iedereen om je heen dat je geen 10,5 kilometer hebt gelopen maar 15. onbestaanbaar, maar het gebeurt. het gebeurde zondag in utrecht. tweeduizend lopers zijn misleid. maar het ging ook fout voor lopers op de halve marathon, en daar deed ik aan mee.  bekijk de kaart. iets voorbij het punt van 16 kilometer zie je dat deelnemers aan de halve marathon naar links moeten; ze moeten een lus maken.