je houdt je hart vast

elke keer als ik meedoe aan een grote hardloopwedstrijd met, laten we zeggen, tigduizend deelnemers, hoor ik sirenes op het parcours. gisteren was het weer raak bij de zevenheuvelenloop. het gebeurde achter mij, op de nijmeegsebaan. een deelnemer smakte tegen de grond. hij had van de 15 kilometer amper een derde van de afstand afgelegd.

volgens loopdirecteur ronald veerbeek is het slachtoffer gedotterd in het ziekenhuis. geen idee hoe het met de man is.

het is ambivalent. er zou een siddering door de lopers moeten gaan bij dat geluid, en als een loper voor je ogen in elkaar zakt, slaat de schrik je om het hart, daarvan ben ik overtuigd; maar het lijkt wel business as usual. we moeten naar de finish, het is een feestje. reanimatie? het hoort erbij.

we willen het niet weten.

welk jaar het was, weet ik niet meer, maar ik draaide vanaf de gelderselaan de groesbeekseweg op, het was nog ruim 500 meter naar de de klok. daar lag hij. ik schoot er langs, want op dat stuk heb je een enorme snelheid, als je althans nog wat kracht in je benen hebt.

in een reflex keek ik naar rechts. ging-ie dood? was het een hartstilstand? een pechgeval? iemand die slecht was voorbereid?

ik zal het nooit weten.

op instagram las ik dat twee hardlopende artsen die de man gisteren zagen vallen, onmiddellijk in actie kwamen. mogelijk hebben ze zijn leven gered.

ik wil het eigenlijk niet weten.

zijn hardlopers doodlopers?

dat weet, denk ik, alleen joost.