Doorgaan naar hoofdcontent

ik was in het vondelpark

ik ben in het vondelpark geweest! om te rennen! ja, duh? ik ben een provinciaaltje, mensen. ik woon in een gebied waarvan randstedelingen zeggen dat je uren onderweg bent om er te komen. nou, een uur. met het openbaar vervoer. wel correct in- en uitchecken. laat ik daarmee maar eens beginnen. ik was onderweg naar huis en wilde uitchecken voor de metro en inchecken voor de trein op station amstel toen de 'paal' zei: 'u bent al in/uitgecheckt.' pardon? wees duidelijk. ben ik in- of uitgecheckt? ik vertrouwde het niet en hield mijn ov-kaart nogmaals voor de paal. de trein naar nijmegen stond al gereed en die wilde ik niet missen. de paal herhaalde de boodschap. dat heb ik in het provinciale arnhem nou nooit, zulk gedoe. ik stapte in en ging zitten. hopelijk geen conducteur tot aan utrecht; daar kon ik even uitstappen en checken of ik correct was ingecheckt. so far so good. 'station utrecht!' snel uitstappen en zoeken naar een paal. geen paal. boven dan. boven geen paal. dus de stationshal in. ha, een paal. 'u bent ingecheckt.' 'ké! ik heb zwartgereden van amsterdam-amstel tot utrecht-centraal. sorry ns. haal ik de trein nog? ja, ik haal de trein nog. trage hardlopers als ik sprinten niet, maar een goede conditie hebben we wel ;-). ruim drie uur eerder: wat een kast van een huis, wat wonen ze mooi! ik heb een hardloopdate met h. geboren en getogen in het provinciale arnhem, de plaats waar ik woon - laten we het toeval noemen. h. en ik, we kennen elkaar alleen van social media en 1 zakelijk telefoongesprek. wat een prettig iemand! ze schenkt beste koffie en we keuvelen eerst voordat we het vondelpark onveilig maken - dat laatste willen meer mensen overigens, het is er gezellig druk. buiten wijst h. op de container waar haar dochtertje j. gisteren tegenaan knalde. gevolg: arm in het gips. dat leek mij als kind gaaf om eens met gips rond te lopen, het is er tot op heden nooit van gekomen - afkloppen. verderop in het park gaat het voornamelijk over hardlopen, hardlopen en hardlopen. 'zullen we nog een rondje, geen last van je blessure?' we zullen en nee, mijn hamstring houdt zich koest. volgende week staat de halve marathon van leiden op de agenda en ik verklap dat ik na de marathon van enschede maximaal 13,6 kilometer in een run heb aangetikt. ach, ik wil die medaille gewoon hebben. klaar! op het terras bij een fraaie uitspanning gaat het gesprek verder: over schema's, coaches, gewicht, tijden, ambities, eten, drinken én: wie-kent-wie-en-wie-doet-wat-in-deze-hardloopwereld. daarna de wandeling terug naar haar huis, waarna ik na een snelle douche en een fijne nababbel terugloop naar het metrostation weesperplein om in te checken voor de treinreis naar het verre arnhem. de moraal van dit verhaal? zwartrijden is best wel vet (maar niet te lang, kinderen) en ik had een geweldige ochtend ;-). dank je wel, h! gaan we vaker doen. dit. fijne hardloopmaat! ps h!: de start van de halve marathon van leiden is in de breestraat. laten we het toeval noemen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

gelukkig nieuwjaar (of voor het goede doel maar weer?)

tv kijken vlak voor oud en nieuw is terugblikken. de lijstjes. de beste, de hoogste, de laagste, de diepste, de verste. maarten van der weijden, die kwam ver. maar niet ver genoeg. toch vind ik hem een held - de elfstedentocht zwemmen . welke idioot doet dat nou? van der weijden kwam in de laatste week van december op tv met dionne stax. ze blikten terug op dat knotsgekke avontuur. maarten handelt uit schuldgevoel; hij kreeg kanker en is er nog, anderen kregen kanker en wonen nu ergens boven. dat schuldgevoel, dat heb ik ook wel een beetje. waarom ben ik er nog wel en gingen die andere heren, samen met mij eind 1996, begin 1997 op zaal, dood? ik heb inmiddels drie hardloopwedstrijden voor het goede doel gelopen met een totale opbrengst van zo'n vijfduizend euro. ik ben een trots mens. voor de kwart marathon tijdens de halve marathon van egmond had ik me al ingeschreven toen van der weijden in zijn terugblik van 2018 langskwam. 'egmond' is op 13 januari. kijke

425 euro voor stichting leukemie

met zondag de halve marathon van egmond voor de boeg, waar ik de kwart marathon loop, heb ik de inzameling voor stichting leukemie beëindigd. ik wil alle gulle gevers bedanken. dankzij jullie heb ik 425 euro kunnen overmaken. heel erg veel dank! cancer sucks!

ken je die mop van die wedstrijd in utrecht?

stel: je traint voor de kwart marathon van utrecht . je hebt nog nooit verder gelopen dan 8 kilometer, dus die laatste 2,5 kilometer moeten op wilskracht. dat gaat je lukken, dat weet je. je hebt een ijzersterke wil, er staat publiek langs de kant, het is schitterend loopweer en je wordt toegejuicht door familie en vrienden. je dochtertje heeft zelfs een spandoek gemaakt. maar onderweg merk je dat er iets niet klopt. je kijkt op jouw hardloophorloge: het aantal kilometers loopt maar op en dat ene woord is in de verste verte niet te zien. het woord finish. nadien hoor je van iedereen om je heen dat je geen 10,5 kilometer hebt gelopen maar 15. onbestaanbaar, maar het gebeurt. het gebeurde zondag in utrecht. tweeduizend lopers zijn misleid. maar het ging ook fout voor lopers op de halve marathon, en daar deed ik aan mee.  bekijk de kaart. iets voorbij het punt van 16 kilometer zie je dat deelnemers aan de halve marathon naar links moeten; ze moeten een lus maken.