'wil je de kassabon?', vroeg swan, de jonge vrouw die mij onder handen had genomen. 'nee, laat maar', zei ik. 'ik kan de tattoo toch niet meer terugbrengen.' of ik het pijnlijk had gevonden. 'neuh, het was wel gevoelig, maar pijn. neuh. ik heb voor hetere vuren gestaan.' swan bleek ook hard te lopen, maar vooral op zachte ondergrond. 'oh, dan ben je een trail runner', zei ik. 'een wat?' 'een trail runner, iemand die niet loopt op asfalt, maar in het bos, op de heide, op zandvlaktes. geen asfalt. en die groep lopers wordt steeds groter.' ze begon te stralen. 'maar ik doe ook mee aan de marikenloop, althans ik heb een startbewijs voor de tien kilometer. ik heb last van mijn knie.' ik antwoordde dat ze misschien aan de vijf zou kunnen meedoen. 'stuur de organisatie een mailtje, dan regelen ze dat voor je', zei ik. 'wat een goed idee! ik ga ze mailen!' met tien euro korting ging ik de winkel uit. maar met een aandenken aan de marathon van enschede voor altijd.
tv kijken vlak voor oud en nieuw is terugblikken. de lijstjes. de beste, de hoogste, de laagste, de diepste, de verste. maarten van der weijden, die kwam ver. maar niet ver genoeg. toch vind ik hem een held - de elfstedentocht zwemmen . welke idioot doet dat nou? van der weijden kwam in de laatste week van december op tv met dionne stax. ze blikten terug op dat knotsgekke avontuur. maarten handelt uit schuldgevoel; hij kreeg kanker en is er nog, anderen kregen kanker en wonen nu ergens boven. dat schuldgevoel, dat heb ik ook wel een beetje. waarom ben ik er nog wel en gingen die andere heren, samen met mij eind 1996, begin 1997 op zaal, dood? ik heb inmiddels drie hardloopwedstrijden voor het goede doel gelopen met een totale opbrengst van zo'n vijfduizend euro. ik ben een trots mens. voor de kwart marathon tijdens de halve marathon van egmond had ik me al ingeschreven toen van der weijden in zijn terugblik van 2018 langskwam. 'egmond' is op 13 januari. kijke
Reacties
Een reactie posten