hardlopen voor de leuk

'wil je de kassabon?', vroeg swan, de jonge vrouw die mij onder handen had genomen. 'nee, laat maar', zei ik. 'ik kan de tattoo toch niet meer terugbrengen.' of ik het pijnlijk had gevonden. 'neuh, het was wel gevoelig, maar pijn. neuh. ik heb voor hetere vuren gestaan.' swan bleek ook hard te lopen, maar vooral op zachte ondergrond. 'oh, dan ben je een trail runner', zei ik. 'een wat?' 'een trail runner, iemand die niet loopt op asfalt, maar in het bos, op de heide, op zandvlaktes. geen asfalt. en die groep lopers wordt steeds groter.' ze begon te stralen. 'maar ik doe ook mee aan de marikenloop , althans ik heb een startbewijs voor de tien kilometer. ik heb last van mijn knie.' ik antwoordde dat ze misschien aan de vijf zou kunnen meedoen. 'stuur de organisatie een mailtje, dan regelen ze dat voor je', zei ik. 'wat een goed idee! ik ga ze mailen!' met tien euro korting ging ik de winkel uit. maar met ee

het is vier dagen na de marathon van enschede. de spierpijn is uit mijn lichaam verdwenen, maar ik durf nog geen rondje te joggen. ik wacht tot zondag wanneer mijn weekenddienst voorbij is. minstens. en een halfuurtje, hooguit. de afgelopen dagen gingen voorbij in sneltreinvaart en ik voelde me euforisch en terneergeslagen tegelijk. collega's, vrienden, familie, loopmaatjes bedolven me onder complimenten voor het volbrengen van de marathon; ik voelde me een koning - ik was, nee, ik ben een marathoner! maar, en dat stemde me droevig, de reis was voorbij - de reis die begon op de bank voor de tv toen ik voorzichtig bij mijn vrouw informeerde wat ze ervan zou vinden als ik een marathon zou lopen? 'dan ga je eerst maar naar de dokter voor medisch advies', antwoordde ze droogjes. 'we hebben er niks aan als je dood neervalt.' ruim 13 maanden later ga ik op zoek naar een nieuw avontuur. jullie komen niet meer bij als ik verklap dat dit loopje amper 7 kilometer bestrijkt, m

waar zal ik beginnen? bij het gevoel dat ik ben overreden door een tientonner? bij het laatste stuk naar de finish vanaf pak 'm beet 37 kilometer en ik om de tien passen wanhopig omhoog keek en hoopte op steun van een of ander opperwezen? bij het moment dat ik een stralende mrs in de armen viel? het lopen van de marathon , lieve mensen, is een eitje. in het begin. pas na 25, 30 kilometer kom je erachter dat je een onmenselijke prestatie aan het leveren bent. ruim een jaar geleden zei ik tegen mijn vrouw, aangestoken door enkele hardloopvrienden van mijn hardloopgroep social mile die de magische afstand van 42 kilometer en 195 meter hadden voltooid, dat ik ook een marathon wilde lopen. eentje maar. gewoon beginnen met trainen, de afstanden opbouwen, een beetje letten op eten en drinken, het aantal trainingen intensiveren met als slotakkoord één keer een marathon. hoe moeilijk kan het zijn? de voorbije twee maanden van mijn voorbereiding ging ik bijkans door een hel; ik kreeg allerle

volgende week loop ik een marathon . ik zeg nu dat het ook mijn enige marathon wordt. kan ik dan zeggen dat ik het weekend voor die marathon haat? eigenlijk niet, want ik weet niet wat marathonlopers denken, het weekend voordat het gebeuren moet. eerlijk gezegd denk ik niet dat ervaren marathonlopers anders denken dan ik, misschien een beetje. ik voel me onrustig. ik wil lopen. en wel nu. ik wil nu onderweg zijn, in de wetenschap dat het straks voorbij is. dat al die weken, nee maanden van training, in regen en vrieskou, in de buurt van honden die naar mijn kuiten hapten (nee hoor, grapje), in het donker, met tegenwind die dwars door mijn windjack heen joeg, niet voor niets zijn geweest. ik wil er staan! maar het is nog niet zover. ik voel me ook onzeker. heb ik genoeg getraind? was die laatste vette dertiger niet te vroeg, had ik die een week later moeten doen (nee, dat ging niet - kudt!), wat doen al die pijntjes in mijn benen; ik word knettergek. een marathon is voor idioten. donder