(leeswaarschuwing: van onderstaande tekst krijg je zin. in eten.)
er zijn dingen die je beslist een keer moet hebben gedaan voor je sterft: naar new york, een marathon lopen, een bezoek aan een turks badhuis, wandelen in tongariro np. en: eten in een sterrenrestaurant. ik had al zo vaak voor omroep gelderland telefonisch contact gehad met chef-kok tonny berentsen van de kromme dissel in heelsum, nadat hij weer zijn michelinster had behouden (al 45 jaar heeft dit restaurant een ster!), dat ik het tijd vond om eens de proef op de som te nemen. met moeder de vrouw.
wat dit met hardlopen te maken heeft? niets. ik vertel hier alleen maar dat ik nog nooit zo lekker buiten de deur gegeten heb. sorry mam ;-).
vier uur lang getrakteerd worden op het fijnste van het fijnste; let wel - ik hoop de marathon van enschede op 17 april in 4,5 uur te voltooien, de tijd in #heelsum vloog voorbij en verliep toch zo heerlijk langzaam. nog nooit zoiets meegemaakt. vier uur lang genieten in enschede zit er niet in, vrees ik.
oké, heelsum: personeel dat alles weet van dat wat op je bord ligt, wat in je glas zit, dolt met de gasten, je stoel aanschuift als je terugkeert van een bezoek aan het toilet. eten in een sterrenrestaurant is een feest, mensen. leuker dan hardlopen. als je alle kosten bij elkaar optelt ook goedkoper, die bewering durf ik wel aan.
ik geloof dat ik weet wat ik moet doen om enschede zo soepel mogelijk te volbrengen: ik ga onderweg gewoon mijmeren over eten in heelsum. en niet denken aan de ook heerlijke 'bek' van mijn buurmannen - de snackbarhouder en de eetcafébaas daartegenover (ja, ik woon gevaarlijk.) wie mij op 17 april moeilijk kijkend doch kwijlend ziet strompelen tijdens de tweede omloop door lonneker en glanerbrug hoeft niet te wanhopen. daar loopt een debutant die denkt aan het zesgangenmenu in heelsum.
zit er na enschede nog maar één ding op: ooit naar new york. ik neem behalve een goede eetlust voor de zekerheid ook maar mijn loopmaatjes mee.
ps: is dit goed hardloopvoedsel? ik wil het niet weten.
tv kijken vlak voor oud en nieuw is terugblikken. de lijstjes. de beste, de hoogste, de laagste, de diepste, de verste. maarten van der weijden, die kwam ver. maar niet ver genoeg. toch vind ik hem een held - de elfstedentocht zwemmen . welke idioot doet dat nou? van der weijden kwam in de laatste week van december op tv met dionne stax. ze blikten terug op dat knotsgekke avontuur. maarten handelt uit schuldgevoel; hij kreeg kanker en is er nog, anderen kregen kanker en wonen nu ergens boven. dat schuldgevoel, dat heb ik ook wel een beetje. waarom ben ik er nog wel en gingen die andere heren, samen met mij eind 1996, begin 1997 op zaal, dood? ik heb inmiddels drie hardloopwedstrijden voor het goede doel gelopen met een totale opbrengst van zo'n vijfduizend euro. ik ben een trots mens. voor de kwart marathon tijdens de halve marathon van egmond had ik me al ingeschreven toen van der weijden in zijn terugblik van 2018 langskwam. 'egmond' is op 13 januari. kijke
Reacties
Een reactie posten