op het moment dat ik deze blogpost schrijf, nip ik aan een glas berenburg en heb ik papieren tissues bij de hand. het is weer zover: ik ben verkouden. het begon tijdens mijn vakantie in vietnam, waar het gemiddeld dertig graden was en ik extra zakdoeken moest inslaan om het snot uit mijn neus en voorhoofd 'een plekje te geven'. leest u verder? mooi.
ik wijt de verkoudheid aan de airconditioning die dag en nacht stond te loeien: in de hotelkamers, in de lobby van de onderkomens en onderweg in de auto, op weg naar de volgende bestemming tussen startplaats hanoi en eindpunt ho chi minh stad. (ik spreek in het laatste geval liever van saigon, maar daarover misschien een andere keer.)
thuisgekomen voelde ik meteen dat de verkoudheid in alle hevigheid zou losbarsten voor deel 2, want het is hier 25 graden kouder en met die omslag heeft mijn lijf de grootste moeite. gelukkig hebben we hier berenburg en inhalatiezalf; ik durfde in vietnam bij een drogist de suggestie of ze die zalf ook hadden niet aan, ook vanwege het taalprobleem, want zo goed is het engels van de inwoners in dat ontwikkelde land niet, laat staan dat ze weten wie weduwe joustra is.
voor een goed begrip: ik had er de tijd van mijn leven, maar er gaat niets boven de winterjas en de sjaal in je eigen koude kikkerlandje, wetende dat je je rondjes weer mag doen en andere loopmaatjes tegenkomt, tijdens de wekelijkse loopavond of onderweg tijdens een duurloop. ja, ik ben een hardloper.
ik heb in vietnam niet gelopen; ik had bewust een pauze ingepland, lopen bij dertig graden is ook niks voor mij, afgezien van de drukte daar op straat, al waren er absoluut mogelijkheden om het te doen. ik zag ze ook wel, hardlopers, het waren er niet zoveel, zonder uitzondering allemaal westerse toeristen.
woensdag trainde ik weer voor het eerst, en dat viel me niet mee. dat kwam mede door de verkoudheid. gisteren liep ik tien kilometer en sneller dan ik normaal doe tijdens een training - ik wilde weten of ik door mijn vakantie, door de rust van bijna drie weken, aan duurvermogen had ingeboet.
ik kan gerust zijn. nu die rotneus nog.
ps: weet je wat ze in vietnam veel doen, sporttechnisch gezien? dit.
tv kijken vlak voor oud en nieuw is terugblikken. de lijstjes. de beste, de hoogste, de laagste, de diepste, de verste. maarten van der weijden, die kwam ver. maar niet ver genoeg. toch vind ik hem een held - de elfstedentocht zwemmen . welke idioot doet dat nou? van der weijden kwam in de laatste week van december op tv met dionne stax. ze blikten terug op dat knotsgekke avontuur. maarten handelt uit schuldgevoel; hij kreeg kanker en is er nog, anderen kregen kanker en wonen nu ergens boven. dat schuldgevoel, dat heb ik ook wel een beetje. waarom ben ik er nog wel en gingen die andere heren, samen met mij eind 1996, begin 1997 op zaal, dood? ik heb inmiddels drie hardloopwedstrijden voor het goede doel gelopen met een totale opbrengst van zo'n vijfduizend euro. ik ben een trots mens. voor de kwart marathon tijdens de halve marathon van egmond had ik me al ingeschreven toen van der weijden in zijn terugblik van 2018 langskwam. 'egmond' is op 13 januari. kijke
Reacties
Een reactie posten